Op dat ene moment

Een voorwerp kan van onschatbare waarde zijn. Meestal is die waarde emotioneel gerelateerd. Dat is de mooiste waarde. En het meest kwetsbare.
Ik stond te genieten van mijn broodje kip in het centrum toen mijn oog opeens viel op een vrij jonge vrouw die duidelijk ergens naar op zoek was. Mensen keken haar vreemd en verwijtend aan. Waar is zij mee bezig?, zag je de voorbijgangers denken. Ik wilde net vragen aan de vrouw wat ze zocht toen een andere man dat al deed. Het was een man van haar leeftijd, zo’n begin twintig.
‘Ik zoek mijn ring, ik ben bang dat ik hem hier ergens verloren heb,’ antwoordde de jonge vrouw op de vraag. ‘Ik heb hem in mijn jeugd van mijn oma gehad.’
‘Dat meen je niet! Ik heb toevallig zonet een ring gevonden bij de prullenbak daar verderop. Ik nam hem mee en wilde hem brengen bij de gevonden voorwerpen…’
De man haalt de ring van de vrouw uit zijn jaszak. Het gezicht van de eigenaresse klaarde meteen op.
Blij at ik het laatste restje van mijn broodje op en liep expres vlak voorbij het stel. De manier waarop de vrouw naar de man keek viel me daarbij op. Het was het moment waarop je wist: zij is op dit moment de gelukkigste vrouw op aarde.
Ook in mijzelf welde een gelukkig gevoel op. Hoe vaak zie dit soort dingen in deze tijd nog, waarin mensen elkaar proberen te vinden via social media? Vroeger ging je naar de kroeg of naar de disco om mensen te ontmoeten, tegenwoordig gaat contact vooral via het mobieltje. Dat zulke momenten steeds unieker wordt is tekenend. Maar misschien maakt dat het dan toch ook weer mooier. Zeker nu er in dit geval een verloren voorwerp met veel emotionele waarde wordt gevonden. Ik kan hieruit opmaken dat je geluk niet moet zoeken, maar dat je het je moet laten overkomen. Probeer je jouw dierbaarste voorwerp te vinden, dan vindt je het natuurlijk nooit. Je vindt je voorwerp pas op de raarste en de meest onbedachte momenten. Of een ander vindt het voor je.