Ons hart huilt…

Op 12 oktober, even voor zessen hielden vele Nederlanders hun adem in. Zou het nieuws naar buiten worden gebracht waar iedereen bang voor was? Wat we eigenlijk diep in ons hart al wisten, al hielden we ons nog zo stevig vast aan dat ene sprankje hoop. Helaas… Het mocht niet zo zijn. Anne Faber was niet meer.

Anne Faber, voor velen alleen een gezicht van een foto, voor anderen een dierbare die ze nog niet konden missen. Familie, vriend, vrienden en bekenden van Anne werden diep getroffen door dit verschrikkelijke leed. Hier zijn geen troostende woorden voor te verzinnen, dit verdriet is te groot. We kunnen deze nabestaanden alleen maar sterkte wensen en ons medeleven tonen.

Want meeleven dat doen we massaal, want ons hart huilt ook. Vooral voor Anne, maar ook om andere redenen. Ons hart huilt, omdat Anne het bewijs is dat er te veel verknipte figuren rondlopen. Mede daarom huilt een ouderhart, omdat we beseffen hoe verschrikkelijk het moet zijn als je zo je kind verliest. Iedere traan vertegenwoordigt een stukje angst, juist voor dat kostbaarste bezit.
Daarnaast huilt je hart van woede, omdat dit kon gebeuren en ook daadwerkelijk gebeurde. Met tranen in ons hart, beseffen we dat zelfs het rechtssysteem de samenleving niet altijd kan beschermen en gruwelijke daden kan voorkomen. Dat we te vaak ten onrechte geloven in het goede van de mens. Dat sneu genoeg, er bij sommige mensen geen kans meer is op een normaal functioneren in de maatschappij.

Onze harten huilen, ook voor die moeder met die onvoorwaardelijke liefde voor haar kind, die nu deze feiten op haar bordje krijgt. Het zal jouw kind maar zijn, die een dergelijke verschrikkelijke daad op zijn geweten heeft. Het besef dat je een monster op de wereld hebt gezet.

Op die 12 oktober 2017, zijn weer sommige harten voorgoed beschadigd. Hoeveel tranen die harten ook huilen, het zal voor hen nooit meer hetzelfde zijn. Voor al die mensen die Anne’s gezicht alleen maar kenden van de foto, gaat het leven gewoon weer door. We drogen onze tranen, vragen onze kinderen een SOS op de telefoon te plaatsen, slikken nog even en dan worden onze huilende harten weer gevuld met hoop.

We hopen massaal dat Anne’s dood vele ogen heeft geopend. Voor de klinieken, maar zeker ook voor het rechtssysteem. Iemand, die zo weinig respect heeft voor een mensenleven, is de goedheid en het vertrouwen van de mens niet waard.