Ons geluk is nog steeds heel gewoon

Tien jaar geleden ging ik voor het laatst naar de Amsterdam Arena, met mijn kleinzoon. Prachtige wedstrijd van het Nederlands team, met Robben in een glansrol. Hoe snel hij echt is zie je niet op televisie! Dezelfde kleinzoon, intussen student, liet me zien hoe ik via een website kaartjes kon regelen: binnen 5 minuten gleed het digitale kaartje mijn mailbox in, voor een zeer schappelijk bedrag overgenomen van iemand die niet meer op een goede afloop hoopte (of echt verhinderd was natuurlijk).
Helaas was ik iets te laat in het stadion, dank zij een vriendelijke mevrouw van de NS die me op Schiphol uit liet stappen om van daar de directe trein naar station Arena te nemen. Die bestond dus niet. Boos worden heeft weinig zin. Het voordeel was dat ik na het beklimmen van enkele tientallen Arena trappen nog rustig wat te drinken kon halen. Het nadeel dat ik met een klotsende beker in de hand een zestigtal mensen tijdens de wedstrijd moest laten opstaan voor ik mijn eigen stoeltje had bereikt. Er viel echter geen onvertogen woord….en dat bleef zo tijdens de wedstrijd. Ook toen de uitschakeling steeds definitiever werd en dat luidruchtig gevierd werd door de verschillende plukjes Zweden om ons heen die niet in hun eigen vak zaten. Met liedjes als ‘Always look at the bright side of life’, toch heel aardig van ze. Diezelfde Zweden liepen na het afscheidsapplaus voor Arjan ook rustig mee naar de (over)volle treinen, waarmee we allemaal in grote gemoedsrust naar huis gingen. Een jongen bood me zijn zitplaats aan, waarop ik mijn gebruikelijke antwoord gaf: ‘Dank je, maar ik ben niet zwanger, gewoon wat dikker van mezelf.’ En zoals vaker was dat aanleiding voor wat gezellig gepraat, in het Engels dit keer, zodat de Zweden ook mee konden doen. Vanochtend, toen ik de plaatjes op de app (voor de kleinkinderen) zette, realiseerde ik me pas hoe gelukkig het land waarin ik oud geworden ben eigenlijk is. Meer dan 50.000 mensen kwamen naar een stadion om een voor 99 procent zekere nederlaag mee te maken, deden dat waardig en gingen vervolgens in alle rust weer naar huis. Hoe gelukkig moet je gewoon zijn als je daar toe in staat bent.