Onderdanige nagels: geslepen

Nu mijn nagels dubbel gevouwen treuren in hun zwakte, moet ik mijn hoofd zo nu en dan terugbrengen naar mijn onnozele hals.
Soms zit ik vast in gedachten en probeer ik tegelijkertijd duidelijk te zijn.
Niet vaak de gewenste combi.

Zoals u snapt vertel ik niet losjes een verhaal over de verharding aan het einde van mijn extremiteiten.
Hoewel je ze in een beter daglicht kunt stellen door er het een en ander op te kwasten,
zijn ze niet bijzonder genoeg voor me.

Eerder poogde ik u te vertellen over een verplichte onderdanigheid.
Soms vind je jezelf in een situatie die idealiter kort duurt.
Als jezelf vinden al lukt.

Over hoe mensen je kunnen behandelen.
Over dat ik een meurende draai schijn, voor sommigen.
En dat mijn reactie dan iets drekkig is, daar heb ik spijt van.

Hoe groots is het je rug te rechten, wanneer er enkele messen uit bungelen.
Wanneer iemand letterlijk tegen je zegt geen grote verwachtingen te hebben.
Niet denken dat je een goede baan krijgt, of een volwaardige relatie.

Dit is het.
Dit was uw behandeling, geniet er nog even lekker van.
Terwijl ik de schilfers denigratie van mijn handen was, zie ik dat mijn nagels beginnen te groeien.

Weer thuis omringen liefdevolle haarballen mijn ontevredenheid.
Een diepe zucht en een poot op mijn arm.
Een lik over mijn hand en een kopje tegen mijn tenen vertellen geduld.

Laat de preutse omhooggevallenheid denken wat haar goeddunkt.
Geblindeerd glas markeert een waardevolle inhoud.
Ambitie en passie overstijgt een gescheurde nagel.

Ik pak mijn tools en begin te slijpen.
Klaar om uit te halen.
Rats.