Nieuws of berichtgeving, jeuk en kippenvel

En nu ben ik er helemaal klaar mee!
5 oktober, en alweer de eerste berichten. Nee, niet over de storm, niet over een afgetreden minister die dat niet had hoeven doen omdat ze nog maar een paar dagen (ja toch?) in dienst zou zijn geweest. Niet over een of andere gek die in een nog gekker land meent zijn automatisch vuur op onschuldige, weerloze mensen te moeten richten. Niet over de discussie die uiteraard hierop volgt over een aanpassing van de wapenwet in het altijd maar weer gekopieerde Amerika waar de sky de limit is. Zeker in Las Vegas was het hoge gebouw de limit voor vele slachtoffers.

Ik heb het over het bericht dat het Sinterklaasjournaal geen gekleurde Pieten meer laat zien. Hoe ze er wel uit gaan zien wordt nog geheimgehouden. Dus tot en met Sinterklaasavond – misschien zelfs daarna – zullen er weer felle discussies zijn waar velen zich al op hebben verheugd.
Een tipje van de sluier werd in het nieuws opgelicht: ‘Je moet denken aan een vijftig tinten grijs Piet.’
Daar moet ik natuurlijk helemaal niet aan denken. Een geile Piet in de buurt van kleine kinderen. Dat is vragen om moeilijkheden.

Dit is geen nieuws, maar het opnieuw aanzwengelen van een discussie. Zo ook gisteravond bij Pauw. Hoewel… er werd meer om gelachen dan over gediscussieerd. Ook om NRC-columniste Japke D. Bouma. Zij heeft een boekje geschreven over taalergernissen en dan met name over ‘jeukwoorden’. Van dit woord dat al heel komisch door Youp van ’t Hek werd gebruikt, krijg ik zo langzamerhand een clichématige jeuk, maar dit terzijde. Japke geeft zeer vermakelijke voorbeelden: treffend en dagelijks herkenbaar!
Op haar columns heb ik vele malen gereageerd omdat ik dat leuk vind. Nooit een reactie. Jammer.
NRC is trouwens helemaal niet zo scheutig met het geven van een reactie als je zelf een column instuurt. En als ze dat al doen is er altijd wel wat, zoals ‘uw mijmering is vooral atmosferisch’. Als je daar geen jeuk van krijgt…

Maar natuurlijk is dit niet iets nieuws en zeker geen nieuws. Dat is wel de mededeling dat Eberhard van der laan is overleden; niet onverwacht, maar het veroorzaakt toch een schok. Een goed mens, een goede burgemeester is veel te vroeg gestorven – alsof sterven wel een juist moment kent.
Hier kun je maar één gevoel bij krijgen: kippenvel tot op het bot.