Mijn eerste eigen huisje

Net als de meeste mensen van mijn mooie leeftijd van 25, wil ik graag uit huis. Een eigen plekje, het liefst onder de zon. Maar ik neem stiekem ondertussen al genoegen met een balkon, of die nou op het zuiden ligt of niet. Waarom? Omdat de huizenmarkt totaal gestoord is.

Ik heb nu een aantal keer een bezichtiging aangevraagd, voor verschillende huisjes. Maar wat bleek, al verkocht. Keer op keer vertelt het web mij dat er nog ontzettend veel huisjes te koop staan, maar dat blijkt achteraf nooit zo te zijn. Frustratiepunt nummer een.

Goed, kan gebeuren right? Blijven proberen. Zo snel mogelijk reageren en binnen een dag beslissen of je het gaat doen of niet. Maar wacht even. Waarom precies? Het kopen van een huis gaat al mijn vorige grote aankopen met meer dan 100 keer overtreffen. Waarom zou ik in godsnaam zo’n grote beslissing moeten maken, met maar 1 dag bedenktijd?

Op dit moment weiger ik om een huis te kopen. De grootste levensbeslissing die ik de komende jaren ga maken, is dat huis. Iets voor mezelf, om mijn eigen bestaan en leven verder op te kunnen bouwen. Maar niet op deze manier. Niet in met deze staat van de huizenmarkt. Dan wacht ik liever nog even tot ik daadwerkelijk een goede keuze kan maken. Eentje waar ik honderd procent achter sta en (hopelijk) geen spijt van zal krijgen. Eentje waar ik me thuis zal voelen.