#Me(n)too

1976. Rod Stewart, “The Killing Of Georgie”. Eerste klas basisschool. Mijn kleine Georgie werd vermoord. In de jaren erna viel het de omgeving wel op dat ik “anders” was. Niet expliciet over seks kunnen praten. Braakneigingen bij het zien van het in de jaren tachtig populaire schooltoiletgedichtje “kut, lul, kont, neuken is gezond”. Zelf geen versierpogingen ondernemen. Alle pogingen mij te versieren afweren.

Eind 1987. Het Goede Doel, “Alles geprobeerd”. Een schoolfeest. Na van alles te hebben geprobeerd, leek het eindelijk te gaan lukken: close met een meisje. Opeens rende ik naar de garderobe, pakte mijn jas, sprong op de fiets en racete naar huis. Totaal overstuur lag ik in bed. Close met iemand? Bah, nooit meer.

Eind 1990. Level 42, “It’s Over”. Na zoveel mislukte pogingen in mijn eentje wat uitgaansgeluk te mogen voelen, leek mijn innerlijke thermostaat op standje 42 te staan. Weer die hysterische fietstocht. Niemand die me begreep. “Aangerand? Verkracht? Dat overkomt alleen meisjes”, was wat ze zeiden. Mijn leven leek voorbij. Helemaal toen een psycholoog vroeg of ik weleens aan zelfmoord had gedacht.

Vanaf toen heb ik me erbij neergelegd dat ik nooit meer verliefd op of gelukkig met iemand zou kunnen worden. Ik zag mijn leeftijdgenoten samenwonen, trouwen, kinderen krijgen. Eerst die onverschilligheid. Je doet maar. Maar ook die machteloosheid. Op feestjes weliswaar uitgenodigd worden, maar er niet bij horen. Voortdurend die vraag in mijn hoofd: waarom zij wel en ik niet? Ik ging mijn eigen weg die steeds eenzamer leek te worden. Pas in 2001 weer op het liefdespad. Maar voortdurend de vrees te ver te gaan. Omdat ik weet wat er is gebeurd. Omdat ik niet zo wil worden als die man die mij in 1976 misbruikte.

Inmiddels heb ik de gebeurtenissen een plek kunnen geven. Ik ben gestopt met krampachtig alsmaar meer liefde te geven. In plaats daarvan ging ik meer liefde toelaten. Alleen dan kun je liefde ontvangen en kan liefde wederzijds worden. Na bijna veertig jaar is het gelukt. Ik heb nog altijd geen relatie, maar ben gelukkig met mijzelf. Treinreizen, fotografie, dans, columns om gegevens in op te slaan, columns om gevoelens van me af te schrijven. Zo zie ik mijzelf. Niet meer als slachtoffer van seksueel misbruik.

Oktober 2017. Mijn Facebook tijdlijn staat vol met “me too”s, van voornamelijk vrouwen. Iets op Twitter… gebruik ik niet. Ah, seksueel misbruik. Ja, ik weet het, het is een groot probleem. Maar niet alleen onder vrouwen. #mentoo.