Lastige collega’s. Het zijn net kinderen.

Als recruiter ben ik vaak blij als kandidaten solliciteren die 6 jaar ervaring hebben in de functie die ik zoek. Maar heel gek. Staat er op een cv: ‘een paar jaar niet gewerkt want voor de kinderen gezorgd’ gaat mijn wenkbrauw omhoog. Waarom?!

Want tjezus. Als ik mijn thuisdagen vergelijk met de werkdagen dan weet ik wel waar de omstandigheden lastiger zijn. En dat ik thuis met gemak een bulk aan competenties inzet, die me op mijn werk wel eens wat minder makkelijk afgaan.

Zoals mij te allen tijde flexibel opstellen. Na 6 jaar moederen ben ik overtuigd dat een moeder deze competentie op hoog niveau beheerst. Net als geduldig, vergevingsgezind, stressbestendig enz. En nu ik erover nadenk: wat kan een moeder eigenlijk niet?! Als ik mezelf soms van een afstand observeer, zou menig belangrijk directeur met een dik salaris jaloers op mij zijn.

Als ik thuis bijvoorbeeld even tussendoor de was ophang. Hebben de kinderen ondertussen bedacht dat het huis ziek is. Overal WC-papierverband en middenin 2 gierende ‘dokters’. Ik lach in mezelf, kijk heel erg boos en in no time is het ziekenhuis aan kant. Vergevingsgezind tot the max. Of als we met engelengeduld het einde van de maaltijd haalden omdat de jongste zijn spinazie niet bliefde, ik in recordtempo de keuken opruim en even niet oplet. En de peuter ondertussen op zijn TripTrap de spinazie over zichzelf uitsmeert en roept:

‘Kijk mama, ik word groen.’

No panic. Gewoon linea recta naar de douche.
No way dat ik op mijn werk zo gemakkelijk met de wind meewaai en toch bereik wat ik wil. Of dat iemand stampvoetend totaal oneens met mijn voorstel voor me staat en ik denk: ‘laat maar waaien, die draait zo wel bij.’

Waarom kan ik op mijn werk niet wat ik thuis kan? Ik krijg daar betaald. Ik heb daar ‘rust’. Ik kan in mijn eentje naar de WC. Na de lunch ruim ik mijn dienblad op en klaar. Mijn pennen liggen waar ze horen en mijn schrijfblok dat ik niet direct opberg is nog onbeschreven. Koffie drink ik er doorgaans warm en zittend. De omstandigheden zou je ideaal kunnen noemen.

Dus de volgende keer als ik sollicitatiegesprekken voer voor een belangrijke bazenfunctie hebben moeders een streepje voor. Want nu ik mijn column teruglees denk ik: ‘wij moekes zijn super competent. We moeten alleen snappen dat lastige collega’s gewoon net kinderen zijn.’