Kostelijke zonde

Wat is een mensenleven op de klok van het bestaan?
Een fractie, een seconde, en het is alweer gedaan.
Is het dan niet zonde te streven naar die zaken.
Die je misschien wel rijk maar niet gelukkig maken?
Is het niet jammer wanneer je aan het einde van de rit.
Doodongelukkig op je berg met spullen zit?

Ik kijk uit het raam van mijn, op de vierde etage gelegen, appartement. ‘T is nu half 8 in de ochtend, ik ben net wakker. Daarstraks mijn volle blaas geleegd en mijn ooghoeken ontsoept. Mijn pyjamabroek hangt nog halverwege mijn bilnaad, de rug is nog wat stijfjes en ik moet mijn tanden nog poetsen. Maar eerst een bakkie koffie! De halfgevulde mok verwarmt mijn handpalm terwijl ik beneden de stratenmakers drukdoende aan het werk zie.
‘Wat een teringbaan lijkt me dat’, denk ik, ‘in weer en wind met twee halve autobanden (en tegenwoordig moeten dat winterbanden zijn) aan de ledematen bevestigd en figuurlijk, maar toch vooral letterlijk, voor de baas op de knieën’.
Dat zal mij altijd een raadsel blijven. Je krijgt hier op deze planeet het wonderbaarlijke privilege om er even te mogen rondlopen. Gemiddeld duurt zo’n bezoekje 75 jaar en zelfs dit is geen garantie. Sterker nog, de meeste mensen zullen dit kortstondige uitje doorgaans noodgedwongen en reeds voortijdig al moeten afbreken. Één kans krijg je van de schepper, om er een fantastisch verblijf van te maken. Één mogelijkheid geeft hij je, om er uit te halen wat er in zit. Daar ben ik mij terdege van bewust, elke dag weer. Iedere nacht ben ik voor zes á zeven uurtjes ‘dood’ om op wonderbaarlijke wijze ‘s ochtends weer ‘herboren’ te worden. Ik koester het leven en de manier waarop het verloopt heb je voor driekwart in eigen hand. Dat laatste kwart blijft in het ongewis, daar heb je geen invloed op, dat overkomt je eenvoudigweg. Zo zit je 400 meter hoog in je maatgesneden Armani achter je bureautje. Het, nu nog, kleine terroristische stipje aan de horizon zal binnen een minuut je leven beëindigen. Zo zit je nietsvermoedend in je Burka achter een bordje Couscous. De, nu nog, kleine Amerikaanse stipjes aan de horizon zullen weldra je toch al beroerde bestaantje nog verder gaan decimeren. Dat bedoel ik met ‘een kwart’. Natuurlijk zijn er de ziektes, de ongelukken en de niet voorziene omstandigheden waardoor je algehele doen en laten een abrupt einde tegemoet kan zien. Daar leg ik mij direct bij neer, ‘aanvaard het onvermijdelijke’, maar tot die tijd leef, leef totdat je er letterlijk bij neervalt…