Ga je mee verdwalen? Ik weet de weg!

Al tijden verbaas ik mij erover dat men mij alleen, zonder toezicht, de hort op laat gaan.
Het is algemeen bekend dat ik het richtingsgevoel van een dodo met postduifambities heb met als gevolg dat ik altijd langer onderweg ben en meer kilometers maak. Toch lukt het mij altijd om op tijd te zijn!!
Ook kom ik onderweg altijd wel mensen tegen of raak ik verzeild in situaties die te zot voor woorden zijn.
Vandaag was ik alleen op pad in Rotterdam. Bij het ontwaken vanochtend had ik al besloten dat ik trek had in voer van de Dailywok. Ik weet ook precies waar die zit! Tegenover een aantal kroegen. Ik was dan wel in de veronderstelling dat die kroegen op schouwburgplein zaten.
Kan je mijn teleurstelling voorstellen toen ik eindelijk, met een omweg natuurlijk, op schouwburgplein aankwam en ontdekte dat ik op stadhuisplein moest zijn?
Niet getreurd, we lopen gewoon nogmaals half Rotterdam door want ik heb trek in de Dailywok!!
Eindelijk aangekomen op het goede plein, ik was zo blij!!
Blijkt die Dailywok gewoon permanent gesloten te zijn!! Ik kon wel huilen!
Vanwege de teleurstelling over de permanent gesloten Dailywok besloot ik om dan maar een burger te halen bij de gouden bogen. Er is in Rotterdam geen gebrek aan McDonald’s en ik kwam er al snel 1 tegen op de Coolsingel.
Ik moest de tram pakken op de Meent en vroeg aan de McMedewerker of zij wist hoe ik het snelst naar de Meent kon lopen. Zij keek mij heel raar aan, wist ik veel dat ik bij de McD op de hoek van de Coolsingel en de Meent stond. Het was niet zo dat er een duidelijk straatnaambord zichtbaar was welke mij pas opviel toen de McMedewerker daarnaar wees ofzo. De blik in haar ogen was dan ook een mengeling van ongeloof en medelijden.
Uiteindelijk is alles wel goed gekomen. Ik ben nog steeds verdrietig over het permanent sluiten van de Dailywok, ik heb een behoorlijke wandeling, zeker 15 km omgelopen, gehad en dus de calorieën van de burger dubbel verbrand en delen van Rotterdam gezien die een ander normaal nooit ziet.
En dan ga ik jullie mooi niet vertellen dat ik toen ik na mijn afspraak naar huis ging stond te wachten bij een tramhalte waar geen tram stopt.

En mannen? Die houden zich aan de ongeschreven regel om nooit de weg te vragen en toch komen ze altijd aan op de plaats van bestemming. Kan iemand mij alstublieft vertellen hoe? Wat is dat goedbewaarde geheim en waarom delen mannen dat niet met ons vrouwen? Is dat een aanval op jullie mannelijkheid? Vertel het mij, ons, aub!