Een vluchteling

Ik las laatst een artikel in de Metro over Arthur die naar Nederland was gevlucht. Hij was weggejaagd uit zijn eigen land, het land wat zijn thuis was. Daar waar hij al 29 jaar leefde in angst en in onzekerheid en sinds zijn vlucht naar Nederland niet meer achterom durfde te kijken. Niet alleen bang voor de waarheid, maar bang voor het heden. Zijn angst was voelbaar in iedere zin die ik in de krant las. Op die vroege ochtend in de trein zette het me aan het denken, deed het me iets. Mezelf bewust dat dit me bezighield en dat ik zo graag wilde helpen. Ik keek om me heen en mensen legden hun krant in de klaptafel voor hun of gooide deze in de prullenbak. Hun telefoon weer pakkend om hun sociale leven op orde te brengen. Diep gezonken in andermans leven: welke make-up haar lievelingsvlogger nu weer zou dragen of welke voetballer zijn best niet had gedaan afgelopen weekend. Ik stond stil bij wat ik net gelezen had. Arthur die met iedere stap zijn achtervolgers voelde, hij die anders in een kamp zou worden opgesloten en vervolgens vermoord zou zijn door zijn eigen familie. Arthur die homo is. Die zijn moed bij elkaar had geschraapt om zijn omgeving te vertellen wie hij was, wie hij wilde zijn en waarmee hij zijn geluk hoopte te vinden. Niets bleek minder waar. Zijn familie bedreigd met de dood en hijzelf.. hij vluchtte van Rusland naar Nederland.

Vandaag is het 11 oktober 2017, nationale Coming Out day. Duizenden zelfmoordpogingen, honderden gedood vanwege een kromme wetgeving. En hoewel ik niet kan helpen, ben ik me bewust van deze bizarre situatie. Van het feit dat het nog niet overal blijkt te zijn zoals we allemaal verwachten. Er blijven afkeurende blikken, vieze woorden en ruzies. Een grotere boot tijdens de gay pride is niet het enige wat we kunnen doen: laten we vluchtelingen als Arthur omarmen en allemaal wat meer stilstaan bij wat we zien in onze omgeving in plaats van wegduiken in onze mobiele telefoons. En wie weet kunnen we dan ooit samen verandering brengen in al het kwaads van de wereld. Gewoon, door iedereen te nemen zoals hij is.