Een staande ovatie voor zon en maan, oerouders

Ons ego verschrompeld bij zon en maan. En tegelijkertijd zetten zij ons midden op het podium.
De schoonheid van geluk heet licht, enerzijds tijdgebonden anderzijds tijdloos, kloktijd valt weg maar ook dat is een beleving want niets geeft trouwer tijd weer dan zon en maan. Eigenlijk voel ik me door de zon en de maan nooit alleen. Ik kan me nog zo verdrietig voelen, eenzaam of wanhopig plotseling is hier of daar het licht en zo troostend het “lampje” wordt verwisseld. De zon verwarmd mijn geest, gezicht, haar, armen….haalt tevoorschijn wat verstopt in een hoekje lag te slapen bijvoorbeeld de donshaartjes tussen wipneusje en bovenlip van mijn dochter, aders onder de huid die opwarmen en relief en kleur vertonen van mijn geliefde zoveel geluk opeens dichtbij. Een lachende volle maan of een halve tegen een donkerblauwe hemel pronkend in alle stilte, de wereld in zwart-wit. Misschien zie ik hun graag als mijn oerouders Zon en Maan en schenken ze mij levensgeluk. Zo gelaagd, trouw en eigen, van vroeger en de toekomst maar boven alles van nu. Ze geven een andere dimensie aan ons leven en alles om ons heen. Zo ‘fiets” en slaap ik graag door decors van het leven. Door mijn beroep geef ik iedere keer een staande ovatie aan het licht. Eigenlijk is het nooit een kwestie van lukken of mislukken maar van zien en je vervolgens warmen aan dit ongelofelijke veranderlijke geluk van ongekende schoonheid dat je doet balanceren tussen droom en ontgoocheling. Het troost, confronteert en houd me zacht. Dwalen en ervaren door de dimensies van de ongrijpbare hemelse giften waarin geschiedenis, hoop, geloof, dromen en toekomst (zullen) schuilen. Een gevoel van eeuwigheid.