Dubbel genieten

Vorige week was u jarig en bereikte u de memorabele leeftijd van achtentachtig jaar. De eerste jaren van uw leven worden ook wel omschreven als de crisisjaren. De economie kromp immers in een rap tempo en er was sprake van grote werkeloosheid. Waarschijnlijk kreeg u daar vrijwel niets van mee, omdat u daarvoor nog te jong was. Ondanks dat u nu ouder bent en al een leven lang heeft geleerd om de wereld om u heen te begrijpen, ontstaat nu een soortgelijk scenario. Nederland is de economische crisis van de laatste jaren weliswaar weer grotendeels te boven, maar toch zijn er ook nu grote maatschappelijke problemen. Maatschappelijke problemen die u niet altijd even goed meekrijgt.

Deze keer is de reden niet dat u nog te jong bent, maar dat u problemen hebt met uw geheugen en het herkennen en begrijpen van verhalen. Die blik in uw ogen als u even niet op iemand zijn naam kan komen, terwijl u die naam net nog honderd keer kon zeggen. Of uw frustratie als u wederom wil vragen waar uw sleutels zijn, maar net op tijd beseft dat u deze vraag een paar minuten geleden ook al gesteld had. Eigenlijk los ik het altijd op dezelfde manier op: ik zeg dat we allemaal wel eens wat vergeten en dat ik zou willen dat ik nog zo’n goed geheugen had als ik uw leeftijd mag bereiken. In werkelijkheid lijkt het mij verschrikkelijk om geen grip meer te hebben op mijn eigen gedachten.

Toch realiseerde ik mijzelf vandaag dat dementie soms ook erg mooi kan zijn. Samen liepen we door een museum waar u al jaren naartoe had willen gaan, maar toch nog nooit was geweest. Al bij de ingang zag ik u stralen van geluk. Toen u het eerste schilderij zag, bewonderde u dit vol emotie. Snel gingen we verder naar het volgende schilderij, want het kon niet zo zijn dat wij ook maar één kunstwerk zouden overslaan. Na twee uur hadden wij dan ook vrijwel alles gezien. Op dat moment viel uw oog ineens weer op dat allereerste schilderij. U kon zich niet meer herinneren dat u dit schilderij al gezien had, waardoor uw oprechte verwondering opnieuw ontstond. En ik, ik kreeg een brok in mijn keel. Simpelweg omdat het de eerste keer was dat ik mijzelf realiseerde dat dementie niet alleen vernietigt, maar ook iets moois kan laten ontstaan. U kan nu namelijk dubbel genieten van hetzelfde moment.