Digitale nationale bezorgdheid

Sinds de opkomst van de sociale media lijkt de verbondenheid groter dan ooit. Een aanslag in Parijs zorgde ervoor dat iedereen massaal een Eifeltorentje in zijn of haar profiel had. Brussel, Berlijn, Barcelona, Manchester hetzelfde. Niets mis mee op zich, alleen vroeg ik me af waarom ik nooit iets voor de slachtoffers in Syrië, Afghanistan of Jemen in een profiel zag.

Hoever reiken de grenzen van onze sociale druk? Oftewel wanneer besluiten wij actie te ondernemen op de sociale media en wanneer laten we het voor wat het is?

Nouri. Meer dan zijn achternaam hoef ik niet te zeggen en iedereen weet over wie ik het heb. Met deze jongen gebeurde iets verschrikkelijks. De hele voetbalwereld leefde mee. Zo erg zelfs dat er misschien nog wel meer stadion acties geweest zijn dan bij het overlijden van Johan Cruijff. Heel begrijpelijk. Een jonge kerel op de drempel van een mooie carrière, wreed verstoord. Echter bekroop me op een gegeven moment het gevoel dat alle aandacht voor die jongen niet meer over hem ging. Hij werd nog net niet nationaal heilig verklaard. Opeens kende iedereen die jongen en iedereen moest er iets over zeggen. Nu nog kom ik dingen over hem tegen. Is het dan de nationale druk dat we allemaal iets menen te moeten zeggen? Of geven we opeens echt allemaal om die jongen?

Nu is er weer iets verschrikkelijks gebeurd. Anne vertrok en kwam nooit meer terug. Haar leven ruw beëindigd door een volslagen gek, die nooit vrij had mogen zijn. De media sprongen er bovenop en al gauw leefde heel Nederland mee. Al die aandacht. Ik vroeg me echt af of dit psychopaten af zou schrikken of juist zou aanmoedigen.

Anne werd net als Nouri een symbool. Overal zag ik haar foto voorbij komen in allerlei vormen van herdenken en wederom leken heel veel mensen Anne opeens te kennen, persoonlijk of via via.

Wat is dat toch met ons Nederlanders dat we sinds het bestaan van de sociale media zo saamhorig lijken te zijn? Een grote praatgroep waarin we eigenlijk meer onze eigen emoties en angsten spiegelen dan het daadwerkelijke leed. Is het groepsdruk of oprechte bezorgdheid? We maken het bespreekbaar, we luchten ons hart en vervolgens ebt het ergens weer weg. Tot de volgende ramp?

Mijn vraag is dan ook aan heel sociale media Nederland, hoe kunnen we deze nationale bezorgdheid uit Facebook trekken en in het echte leven doorvoeren? Dat we niet alleen het kaarsje in onze profielfoto laten branden, maar dat we ook de wereld in de realiteit laten zien dat we er klaar mee zijn?