De iris is een bloem en het diafragma van je ziel

De dingen die we zien in iemands ogen lijken voor eeuwig te duren
Ze stoppen de tijd voor een tijdje
Een tijdelijke eeuwigheid
 
Dat dacht ik
op het moment
Dat ik jou weer eens zag
 
Ooit de bloem der natie
Nu allebei niet meer
 
Ze sperren even open
 
Wat zie ik in je ogen?
Jouw vragen?
Mijn vragen?
Over wat er toch is gebeurd
 
Eigenlijk sprak ik nooit echt met je
Op de basisschool wel
Maar dan ben je nog een kind
 
Op de middelbare school
Niet meer echt
 
Nu hebben we allebei littekens
In onze geest
Nu zouden we moeten praten
We zijn er klaar voor
Maar we doen het niet op dat moment
 
Keken we elkaar zo lang aan
Omdat we elkaar niet meteen herkenden
Of omdat we iets nieuws zagen?
Je ogen zijn zachter en droeviger
 
Ik steek mijn hand op
Jij daarna ook
 
Ooit de bloem der natie
Maar nu weer terug op de plek waar het ooit begon
In het midden van twee steden
Waar de beloften zijn gesmoord
Alleen maar wijsheid rijker
En verloren potentie
Geknakt in de regen
 
Of toch niet?
 
Het kan nog
Denk ik terwijl ik verder loop
 
Of later
Elk moment lijkt nu beter dan vroeger
Elk moment lijkt er meer klaar voor
 
Waarvoor in hemelsnaam?