De herontdekking van onze staart

Is geluk specifiek iets van deze tijd of is de mens eigenlijk altijd opzoek geweest naar geluk? Dit zijn vragen die mij een tijd bezig hebben gehouden en al filosoferend kwam ik tot de volgende constatering:
Volgens de evolutietheorie was de mens eerst een aap. Met onze staart waren we in balans en leefden we instinctmatig. Hoe verder we evolueerden, onze staart kwijt raakten en ons ontwikkelden, hoe meer we ambities kregen en op zoek gingen naar geluk.
Je leert lopen van nature maar voor het direct bewandelen van het juiste levenspad geldt dat (helaas) niet. Onder het juiste levenspad versta ik dan het pad waarop je gelukkig bent. Of in ieder geval het vaakst gelukkig bent want het leven kan niet allemaal al voor je uitgestippeld zijn. Ik zie het leven als een reis en één grote improvisatie.

In mijn filosofie, die ik de Staartfilosofie noem, is geluk geen einddoel als constante factor in ons leven. Geluk is een momentopname dat jij zelf zo vaak mogelijk kunt stimuleren om te ervaren/beleven.

Ik geloof in de overtuiging dat iedereen ‘een staart’ heeft. Dit kunnen bewuste behoeftes/kwaliteiten zijn maar vaak ook onbewuste. Jouw staart: Waar ben je goed in of wil je nog beter in worden? Jouw talent, unique selling point, X-factor of hoe je het ook wil noemen.
Om jouw routes op jouw levenspad goed te bewandelen, zal je in balans willen zijn. Oftewel: met beide benen op de grond staan, maar ook met je ‘staart’ kunnen ‘kwispelen’. Weten waar jij goed in bent en dat goed weten toe te passen. In balans vind je sneller de juiste route en zal je regelmatig kwispelen, oftewel: gelukkig zijn.