De geluksteler

Ik heb ooit wel eens een spanned verhaal gelezen over de zogeheten ‘geluksteler’. Het ging over een jonge vader die de gave had om het geluk van mensen tot zich te nemen. Vervolgens gaf hij dit gestolen geluk door aan zijn dochter. Ze was namelijk geboren zonder geluk, en zonder geluk kon ze niet leven. De mensen van wie het geluk was gestolen leefden niet lang; opeens viel er ‘plotseling’ een lamp naar beneden die nog nooit had losgehangen en zorgde voor een fataal ongeluk. Of wat denk je van een auto die ineens op de stoep ging rijden en niemand schepte BEHALVE dan de persoon van wie het geluk was gestolen.

Okee het is misschien wat grimmig, maar het concept boeide me. Want zelfs in onze wereld zijn er zat mensen die onder de term ‘geluksteler’ kunnen vallen. Mensen die het je heel moeilijk kunnen maken omdat ze je letterlijk het licht niet in de ogen gunnen. Mensen die groen en geel gaan zien omdat ze overmand worden door jaloezie van iets wat jij wél hebt, maar zij niet.

Ik merk dat gelukstelers vaak opduiken zodra je niet in het plaatje van de ander past. Voorbeeldje; een jonge vrouw van ver in de 30, maar ze heeft nog geen kinderen. Ze krijgt non-stop de vraag "wat, nog STEEDS geen kinderen??" Ze past niet in het plaatje. Of je hebt een baan waar jij heel blij van wordt, maar het is wel op flex basis. Je krijgt constant te horen dat deze baan geen ‘echte’ baan is en op zoek moet naar iets vasts. Datgene waar jij gelukkig mee bent, schijnt volgens de ander niet te kunnen dus mag jij er niet gelukkig mee zijn.

Hoe graag ik wil roepen dat we gewoon schijt moeten hebben aan wat de ander vindt, zit denk ik het probleem wat dieper. Met schijt hebben kun je niet voorkomen dat mensen hun gal willen uitstorten over wat jou gelukkig maakt. Dus hoe kun je je vermannen tegen het keurslijf waarin de maatschappij ons zo graag in wilt proppen?

Dit is voor mij dé vraag als het gaat om ons geluk. Wanneer is het dan wel genoeg? Je hoort vaak twee opties; of je moet gelukkig zijn met wat je al hebt, of je moet ambities genoeg hebben om nog méér voor elkaar te krijgen.

Het lijkt wel een oneindige cyclus, met in het midden niemand die tevreden is of mag zijn. Daarom benijd ik diegene die ondanks alles wél tevreden zijn. Mensen die in hun eigen wereldje kunnen leven en alleen mensen toelaten die echt wat aan hun leven toevoegen, in plaats van het ze te ontnemen. Mensen die nergens voor terugdeinzen, maar ook weten wanneer het genoeg is.

Geluksmakers, denk ik zo.