De diplomakudde

Zo,
Nu ben ik dus net afgestudeerd, m’n diplomaatje op zak zoals zovelen en de wijde wereld in. Die wijde wereld ken ik al lang, veel te lang. Uiteindelijk is het de kunst om hier je voordeel uit te halen zeggen ze dan, makkelijker gezegd dan gedaan, denk ik dan. Studeren is leuk, als de rest meezit of normaal is.

Ik ben geen langstudeerder, dat label had ik nog graag willen dragen. Nee, ik val onder de categorie ‘bejaardenstudent’. Met alle gevolgen van dien.

Niet mijn diploma maar de tijd heeft mij wat geleerd. Leren wie ik ben en wat ik kan en wil.
Tuurlijk, die studie heeft daaraan bijgedragen, maar dan ben je klaar.

Ik zie een maatschappij die-gelukkig minder dan daar bij meneer Trump, maar toch verdeeld is.
Ik voel de maatschappij, ik ken de onderste laag en ook die lagen daarboven. Ik weet eigenlijk nu pas dat juist daar mijn talent ligt en ook ik een talent heb. Blijkbaar had ik dat inzicht niet toen ik 21 was ofzo.

Nu ben ik klaar en wat kan ik nou eigenlijk doen?

Solliciteren.
Zonder ‘ervaring’.

Het is toch jammer denk ik dan. Een overheid zou moeten moeten bestaan uit een mix van kennis en ervaring, ervaring die niet alleen bestaat uit functiejaren.
Helaas heb ik die jaren niet.
Nee, ik heb niet drie jaar in een soortgelijke functie gewerkt of kennis van dit en dat systeem.
Andere kwaliteiten en ervaring heb ik wel. Niet genoeg ‘aantoonbaar’, tsja..

Begrijp mij niet verkeerd, ik ben gezegend alleen al door hier in dit land geboren te zijn.

Maar toch, die diplomakudde van nu.

lezen we mensen nog wel?
Kijken we nog naar individuele capaciteiten?
Of zijn het alleen maar functie eisen, waar wij naar kijken.

Voor nu ga ik maar voor die administratieve functie, want huur moet je toch betalen.