Blauwe ogen

Zaterdagochtend, 30 september. Ik open Facebook op mijn telefoon en scrol wat door mijn tijdlijn. Plots stop ik bij een foto met tekst die mijn aandacht trekt. Twee grote blauwe ogen kijken me aan. Een sprankeling er in, ondanks de bak met regen die op dat moment naar beneden valt. Ogen die me daarna zijn bij gebleven. Iedere keer in de daaropvolgende dagen dat ik er iets over las, hoorde of zag, dacht ik terug aan die blauwe ogen. Vol levenslust en avontuur. Vol hoop. Twee blauwe ogen die heel Nederland in haar grip hebben gehouden.

Ik ben verslagen. Verdrietig. Zoals zovelen zich nu ook zullen voelen. Slechts een fractie van de emoties die familie en vrienden zullen ervaren. Maar bovenal ben ik ontzettend boos. Woest zelfs. Hoe kan het dat een notoire, psychisch zieke crimineel dusdanige vrijheden had verworven dat hij daar rond kon lopen? Wie is verantwoordelijk geweest voor deze beslissing? Hoe kan het dat het OM nota bene destijds in hoger beroep ging omdat zij de opgelegde straf voor een zwaar zedendelict waarbij twee minderjarige meisjes waren betrokken te zwaar vond? Iemand die vond dat met zijn daad een droom was uitgekomen en meermaals sprak over het plegen van de perfecte moord? Die zijn ex-vriendin achter een trekhaak wilde sleuren?

Ja, ons rechtssysteem is er op ingesteld om gedetineerden te resocialiseren zodat zij na vrijlating sneller hun plek in de samenleving kunnen proberen te vinden. Daar horen zekere (beperkte) vrijheden bij om hen weer langzaamaan te laten wennen aan een leven buiten detentie. Waar ik echter echt niet bij kan komen is hoe het kan dat iemand die zich overduidelijk heeft geprofileerd als een gevaar voor de samenleving niet (beter) in de gaten is gehouden tijdens deze fase van resocialisatie. Nee, de verantwoordelijkheid kan niet bij vrouwen gelegd worden die normale dingen doen zoals alleen op de fiets stappen, wandelen of hardlopen in een buitengebied. Niet meer doen, klinkt het dan vanuit verschillende kanten. Maar waarom zouden juist wij in onze vrijheden beperkt moeten worden, terwijl het de taak van de staat is om ons zo goed als kan te beschermen tegen dit soort monsters, ongeacht waar of met wie we zijn?

Nee, jij had gewoon veilig alleen je fietstocht moeten kunnen maken. Jij had kletsnat thuis moeten kunnen komen om je vervolgens in het bijzijn van je geliefden op te warmen. Jouw grote blauwe ogen hadden nog zoveel van de wereld kunnen en moeten zien. Lieve Anne, rust zacht.