Bedankt voor uw begrip

Dinsdagmiddag 16:41 uur. Ik zit in de intercity van Nijmegen richting Veenendaal, terug naar huis. Ik heb mijn ouders net een berichtje gestuurd of ik mee kan eten en ik lees de krant om de tijd te doden. We staan al 20 minuten stil in de buurt van Nijmegen Lent, maar hebben geen idee waarom; er is niets omgeroepen. Geduldig afwachtend zit ik onderuit gezakt afwisselend naar buiten te staren en wat te lezen. Middenin het artikel over de vermissing van Anne Faber klinkt de intercom. De conducteur vertelt met duidelijke stem dat er een suïcidaal persoon langs het spoor liep bij Elst en dat deze ondertussen door de politie is meegenomen. Excuses voor het ongemak en bedankt voor ons begrip. Ik twijfel of ik een spoortje cynisme in de verder professionele stem hoorde. Veel tijd om hierover na te denken krijg ik van mezelf niet. Beelden vormen zich meteen in mijn hoofd en ik zie een persoon voor me die schreeuwend vecht tegen de mensen die hem zo graag willen helpen. Overstuur en in de war. Misschien zo anders dan een uur geleden. Was er toen een bepaalde rust en acceptatie. Ik zal hopelijk nooit weten hoe het voelt.
Een paar minuten later herhaalt de conducteur zijn vorige bericht, maar maakt nu de aanpassing: “Dankzij een persoon die het universum niet meer zag zitten …” Ik heb me de cynische ondertoon net dus niet verbeeld. Ondertussen bedenk ik me dat ik niemand in de coupé heb horen zuchten, ongeduldig op zijn horloge heb zien kijken of met zijn ogen heb zien rollen. Niemand die ongevraagd zijn mening gaf met een opmerking als: “Laat ze zich lekker ophangen, hebben wij er geen last van.” Gelukkig.
Bovenstaande gedachten lijken soms alleen maar toe te nemen en daarom word ik zo blij van deze coupé vol met tegenovergestelde reacties. Bedankt voor uw begrip, medereiziger, dat je niet zo kortzichtig bent of misschien gewoon tactisch genoeg om een andere, mogelijk kwetsende mening voor je te houden. En suïcidaal persoon, ik hoop dat je het mooie van het leven weer mag gaan ontdekken. Dat je ook eens iemand spontaan een WhatsAppje wil sturen om lekker samen te eten. Dat je naar buiten staart en daar – hoe druilerig het weer ook is – oprecht van geniet. Dan wil ik met liefde nog wat uurtjes langer in de trein zitten.