Be like Nico

Het is weer woensdag. Vandaag mag ik weer meedeinen op de regels van Nico Dijkshoorn terwijl hij voorleest uit zijn schrijfschrift bij De Wereld Draait Door. Dan vraag ik me opnieuw af of hij dat nou echt net allemaal live heeft geschreven. En of hij dan ook stress heeft tijdens de uitzending of soms een writer’s block. Of toch stiekem al met een aantal gevulde bladzijden de studio had betreden.

Nico is mijn idool. Terwijl de camera draait om Matthijs met z’n weelderige haardos en rappe replieken, zoek ik naar een glimp van Nico om de kunst af te kijken. Want Nico doet iets wat volgens mij het geheim is van geluk: kijken. En dan niet bedoel ik niet zien. Nee, kijken.
Met een verkneukelde blik zuigt hij op wat er aan tafel besproken wordt. Zijn observaties zijn het bewijs van een tomeloze opmerkzaamheid voor de wereld om hem heen. Hij weet het dagelijkse, kleine en vanzelfsprekende, groots te maken. Vertelt ons wat we hebben waargenomen, zonder dat we het in de gaten hadden. Totdat hij het aan ons voorlas.

Nico is een verademing in een wereld die bezig is met zichzelf. Niet eens alleen vanuit zelfverheerlijking, vaak juist gevoed door onzekerheid, zijn we constant bezig met de indruk die we achterlaten en prestaties die we leveren. Met selfies en snapchats beantwoorden we de vraag of we nog wel meedoen, er nog wel bij horen. Hoe we meer kunnen krijgen dan we hebben.

En vergeten we te kijken. Naar de ander, naar de wereld om ons heen. Naar de postbode die door de regen fietst. Naar de buschauffeur die tegenwoordig alleen nog maar een bus bestuurt. Naar de caissière die ons vraagt of we een bonuskaart hebben en koopzegels willen. Vergeten we dat ook zij hun verhalen hebben. De dag zijn begonnen, naast iemand, misschien juist niet. Een vader en een moeder hebben, kind zijn geweest.

Pas als er iets ergs gebeurt worden we even stilgezet. Wanneer dood, ziekte, terrorisme onze levens binnendringt. Pas dan kijken we weer even. Als het tegenzit, pas als het te laat is. Dan zien we de ander. Eventjes. En vervolgens draait de wereld weer door.

Nee dan Nico. Nico kijkt en ziet het. Elke woensdag weer. En dat is volgens mij de oorzaak voor dat verkneukelde gezicht op de achtergrond in die studio. Kijken naar de ander als recept voor geluk. Even verlost van onszelf, verbonden met de ander.

Be smart. Be like Nico.