Ovatie bij de treincoupé

Het is tijd voor een cultuuromslag. Stick with me! Ik leg het uit:

Ik reis regelmatig ‘s ochtends met de trein van Utrecht naar Amsterdam. Een druk traject. Dan sta ik te wachten op het perron wanneer de trein binnenkomt. Hutjemutje schuiven alle reizigers richting een treindeur nog voordat de trein zelfs maar bijna stil staat. Het bekende beeld. Ik doe daar zelf vrolijk aan mee.

De deuren gaan open. Reizigers willen eruit. Iemand achter je staat net iets te dicht tegen je aan. Je voelt zijn adem en zijn net ontwaakte stress in je nek. Hij probeert voor te kruipen. Nonchalant beweeg je iets naar links, zodat hij er niet langs kan. Geef maar toe. Jij doet dat ook.

Heb jij ook weleens dat je dan opeens even uitzoomt? Je ziet jezelf daar staan te midden van al die mensen op het perron en opeens lijken die mensen verdacht veel op mieren die een mierenhoop willen binnenkruipen. Er schiet mij bijna altijd dezelfde, wellicht ietwat absurde, gedachte te binnen:

Wat nu als we de mensen die uit de trein komen een staande ovatie zouden geven?

Ze komen immers te midden van een mensenstoet een nieuwe stad binnen (even de kleinere stations buiten beschouwing gelaten, daar moet ik nog wat op verzinnen). Verleg je blik een klein beetje en je ziet een erehaag. In plaats van slome, ietwat geërgerde blikken vol ochtendhumeur van ons wachtende reizigers, zouden we ze enthousiast kunnen toejuichen:

‘Welkom in Utrecht!’
‘Ik wens je een hele fijne dag in deze prachtige stad!’
We zouden voor ze klappen en high fives uitdelen. Stralend zouden de reizigers dan het perron opstappen en verder lopen richting de roltrap.

Zo’n scenario zie ik voor me. Ik zie dan ook voor me dat dit een cultuurding wordt. Dit is wat wij warmhartige Hollanders doen. We kennen elkaar niet, maar we juichen voor elkaar en wensen elkander een fantastische dag toe. Reizen met de trein wordt dan opeens een warm bad van liefde en aanmoediging. Waar je ’s ochtends nog amper je bed uitkwam brengt de treinovatie je weer bij het gevoel: Ja, ik doe ertoe! Ik ben welkom als mens! Vervolgens pak je een ov-fiets en scheur je fluitend naar je werk, glimlachend naar een ieder die je tegenkomt.

Het einde van files. Het begin van wereldvrede.