Wachtstand

Het is woensdagavond half zeven en ik ben net thuis van mijn werk. Onderweg boodschappen gedaan en de tank van mijn auto volgegooid zodat ik dat morgenochtend niet hoef te doen. Toen ik thuis kwam opende ik met mijn vrije hand de voordeur en stapte mijn stille woning binnen. Niemand die op me wacht behalve de was, rekeningen en de ramen die hoognodig weer gelapt moeten worden. Dat laatste valt me op omdat ik, nadat ik voor mezelf gekookt heb, neerplof in een stoel en de zon recht op de ramen en in mijn ogen schijnt.

Op de salontafel ligt een pop van mijn dochter en vlak daarvoor staat haar nieuwste knuffel die ze graag mee wilde nemen naar school en naar mama’s huis. Maar omdat ze laatst een dierbare knuffel is kwijtgeraakt leek mij dat geen goed idee. Dus staat de knuffel nog op de salontafel. Stilletjes, met de zon in haar gezicht, en ik beeld me in dat deze zich net zo voelt als ik. Alleen, eenzaam en verlaten. Soms heb je van die momenten als alleenstaande gescheiden vader.

De helft van de tijd zijn mijn kleine kanjers bij me. En ik heb een geweldige, prachtige en vooral hele lieve vriendin, waar ik mooie momenten mee deel en nieuwe herinneringen mee maak. Als je allebei woont en werkt in een andere plaats, allebei kinderen en bijhorende exen en schema’s hebt, en andere verplichtingen en bezigheden, dan is de tijd die je écht samen kunt doorbrengen zeldzaam en enorm veel waard. En ook al kan ik best genieten van de tijd voor mezelf, dit is niet zo’n moment.

Ik maak een foto van de knuffel op de salontafel en voel dat ik moet schrijven. Gewoon omdat ik iets kwijt moet. En nu ik hier zit, mijn laptop heb aangezet en de foto bij deze tekst plaats, besef ik me dat ik nu zelf degene ben die in mijn eigen huis aan het wachten is. Op aandacht, contact met de personen om wie ik geef en die ik graag om me heen heb. Hun stem, hun gewoontes, maar vooral gewoon hun aanwezigheid.

Misschien krijg ik nog wel een appje, een sms-je of een fijn persoonlijk telefoontje straks. Ik weet dat het geen zin heeft om daar op zulke momenten op te gaan zitten wachten, maar ook terwijl ik bezig ben voelt het soms alsof ik in een soort wachtstand zit. En eerlijk.. Je kunt als man nog zo sterk zijn, als stoere papa van kanjers van kinderen, en trotse partner van een prachtvrouw, maar op momenten als deze wil ik gewoon het liefst maar één ding..

Net als de knuffel van mijn dochter op tafel, kan ik niet wachten op het moment dat ik gewoon weer even lekker geknuffeld word..