Spoedeisende hulp

De zorgkosten worden steeds hoger en de wachtlijsten langer. Het zijn abstracte politieke woorden, totdat je een keer in het ziekenhuis komt.
Mijn zoon had zijn sleutelbeen gebroken tijdens een potje voetbal. Je zag het direct, hoe hij zijn arm vasthield als een zojuist gevallen wielrenner. Nadat ik de huisartsenpost had gebeld, was ik rond 21.00 uur ’s avonds met gierende banden op weg gegaan naar het ziekenhuis, mijn zoon huilend en klappertandend van de pijn naast mij. Ik gooide de auto half op de stoep bij de ingang en zette de knipperlichten aan. ‘Ik heb gebeld. Sleutelbeen,’ zei ik hijgend toen we ons op de balie van de huisartsenpost stortten. We mochten plaatsnemen in de wachtruimte, te midden van een groep lotgenoten met groter en kleiner leed. Na ruim een half uur nam een verpleegkundige ons mee. Ze deed een korte check en verwees ons door naar de röntgenafdeling. Wij weer naar de wachtruimte. ‘Het spijt me, het is vanavond best druk, en de ernstige zaken gaan voor, dus het kan wel even duren,’ zei ze. Ze had gelijk. Na ruim een half uur werd de foto genomen. Nu zouden we weten of het echt gebroken was. Maar eerst naar de wachtruimte. Nadat we daar een uur hadden gezeten, werd ons verteld dat het inderdaad ging om een sleutelbeenbreuk. ‘Dus u wordt nu ingeschreven bij de spoedeisende hulp, zij helpen u verder.’ Wij een balie verder. De arts van de spoedeisende hulp moest alleen wel zelf eerst beoordelen of het inderdaad ging om een breuk. Vanwege de drukte duurde dat anderhalf uur. En warempel: hij vond óók dat het sleutelbeen gebroken was! Na een tijd werden we opgehaald door weer een andere verpleegkundige, die ons alvast in een behandelkamer neerzette, waarna ze weer wegging. Naast ons, achter een gordijntje, werd ondertussen een oudere man geholpen. Iets met plaspillen, nat ondergoed en bijbehorende geuren en kleuren.

Ik heb respect voor de verpleegkundigen. Het is te druk in het ziekenhuis, of beter gezegd, er is te weinig personeel. Ze doen hun stinkende best, maar het gevolg van dit systeem is dat wij om half drie ’s nachts thuis waren nadat een verpleegster een mitella om de nek van mijn zoon had geknoopt en hem een paracetamol had toegestopt. Duur van de behandeling: 33 seconden. Vanwege de drukte waren we ongeveer vijf uur bezig geweest in het ziekenhuis. Dit kan volgens mij efficiënter, sneller en goedkoper. Het systeem klopt niet. Het vraagt om spoedeisende hulp.