Shitbaan

Yo Brommers en Fietsers! Als student had ik een bijbaantje: een krantenwijk. Mij kwam het goed uit: het verdiende goed, ik was thuiswonend en een vroege vogel. Tegelijk was ik “out”. In de gemeenteraad zitten, artikelen voor de Intermediair schrijven, een eigen bedrijf runnen. Dat behoorde je in de jaren negentig als student naast je studie te doen. Pakjeskoerier met je gratis OV-kaart (Onbedoeld Voordeel) kon nog, maar een krantenwijk was de ultieme CV-killer (niet de centrale verwarming).

Ja, het was een shitbaan. Meestal liep de zaak gesmeerd. Dan had ik zelfs tijd over om voor een uitgevallen collega in te vallen. Soms was er een noodprocedure. Bleek de drukpers vastgelopen. En heel soms was er een NOODprocedure (Nogal Onverwacht Opdoemend Drainageproces). Dan kon je alleen maar hopen dat de drukpers het deed en de zaak gesmeerd liep.

Zoals die ene keer toen ik die verschrikkelijke behoefte voelde mijn AARS (Anaal Aanwezige Ringvormige Sluitspier) een peristaltische workout te geven. Ik vluchtte een bosje in om daar mijn bruine trui te breien; het bleek toch wel wat te koud voor de tijd van het jaar. Eenmaal "out" begroef ik mijn nogal groot uitgevallen shitbaan op milieuverantwoorde wijze. Maar toen ik wilde gaan, stopte er een witte auto. Ik herkende de blauwe en oranje blokjes en vooral dat ene woord ("Pechvogel Of Lu…chtpistool, Ik Twijfel Ineens Ernstig"). En ik dacht: ooh shit, ik mag van mijn verdiensten Vadertje Staat gaan sponsoren…

Wat volgde was een geduldproef. Na een minuut hadden de hoeders der wet gewonnen. Ik zat al te zoeken naar een nooduitgang. Ik werd inderdaad geconfronteerd met enerzijds de scherpe blik van de agent en anderzijds mijn eigen afgang. De agent had mij er namelijk op gewezen dat ik mijn fiets niet had afgesloten. Waarschijnlijk had een gestolen fiets mij financieel dieper in de shit gebracht dan een bekeuring voor wildkleien, en was ik met mijn schaamrood al genoeg gestraft.

Waarom ik dit alles schrijf? Op onze interne afvalverwerkingsfabriek zit, anders dan op onze draagbare praatfabriek, geen aan/uit knop. Ik snap best dat het produceren van grote en kleine boodschappen aan regels gebonden is. Maar anders dan bij de grote en kleine boodschappen van de mobiele telefoon hebben we het hier wel over een natuurlijk proces waar wij mensen niet 100% invloed op hebben. Ik niet, een vrouw niet en een tweejarige ook niet. Ik hoop dat we dit beseffen, anders vrees ik in de toekomst nog een hoop gezeik.