Rotkast

Eens in de zoveel tijd geef ik mezelf een achterstallig- onderhoud- beurt. Na een uurtje plukken, trekken, schuren en schrapen zie ik er meestal uit of ik per ongeluk door een gifwolk ben gelopen. Aangezien iedere vrouw weet dat je niet de dag voor een belangrijk event naar een schoonheidsspecialiste moet gaan, of jezelf onder handen moet nemen, nam ik aan dat het normaal is er uit te zien alsof iemand je over asfalt gerold heeft voordat de shine weer terugkomt. Verder dacht ik er niet over na.

Nou vind ik het ook enorm ontspannend om allerlei verzorgingsproducten uit te testen. Ik word blij van kleine tasjes met potjes, flesjes en flaconnetjes die ik dan op een rijtje uitstal in de badkamer. Je portemonnee wordt hier echter niet blij van. En hiervan neem ik ook aan dat iedere vrouw dat weet. Verder dacht ik er niet over na.

Ik weet nog steeds niet of het een goede of slechte eigenschap is, maar vroeg of laat wordt alles door mijn hersenen geprocessed. Ik denk dus over àlles na. Hier gaat ie dan.

Daar stond ik dus met een paar nieuwe potten en apparaten van nogal veel euries. Klaar om mezelf te beschadigen. Want dat doe je toch eigenlijk met schoonheidsproducten of hulpapparaten? Schurende mineraalkorrels die je afvoer blijken te verstoppen. In 1 keer 6000 haren uit je been rollen en meteen ook een kale plek of gat in je badjas of rondslingerende was en de kuilen in je billen kneuzen met een raar uitziend apparaat zodat je sowieso al een dag niet meer kunt zitten. Met weer andere producten die je hierna moet opsmeren zorg je dan dat je huid zich als een malle gaat herstellen. Met een fris en fruitig resultaat, hoop je dan, want van sommige wax moet ik na een week nog steeds liegen dat ik mijn hoofd gestoten heb. “Ja gek hè, precies tussen mijn wenkbrauwen. Rotkast.”

Maar moet dat met een prijs van een gemiddeld diner per pot of per epileer apparaat vroeg ik me toen opeens af. Als het idee is jezelf te moeten beschadigen om je huid aan het werk te krijgen, kun je toch inderdaad net zo goed over asfalt gaan rollen? Of kijken wat je in je keukenkastjes of schuur voorhanden hebt? Dat scheelt echt enorm veel geld.

Maar ik wil zo graag van die leuke kleine heerlijk ruikende tasjes het huis binnen slepen.

En snap je nu waarom ik af en toe zo moe word van mijn hersenen.