Pyromaantjes

Daar sta ik dan; nog een beetje na te kringelen nadat ik wederom door moeders ben afgebrand. Toch ga ik iedere keer weer de fout in hopend dat het ‘dit keer anders zal zijn’. Logisch dat ik dan in de hens word gezet.

Dit is niets anders dan een verstrengeling van twee werelden die niet met elkaar matchen. Simpelweg; ik heb mijn Nederlandse waarden, mama leeft met haar koppie nog in het Suriname van de jaren 70. En.dat.BOTST.

Het is al erg genoeg dat ik constant het gevoel krijg dat ik niet de perfecte dochter ben. Enigs kind zijn is een hel waarvan de vlammen nog vriendelijker zijn dan mijn moeder’s intolerantie. Ik sta hierom elke dag wel in de fik, want mijn baan is niet genoeg, mijn manier van praten is slecht, ik gebruik te moeilijke woorden, mijn toonhoogte staat haar niet aan, ik solliciteer niet hard genoeg om voor HAAR te kunnen zorgen (want als ik een betere baan had zou zij niet in de uitkering hoeven zitten), en ik moet het huis uit omdat het allemaal aan mij ligt.

Welnee, ik hoef niet met benzine overgoten te worden om het vuurtje aan te wakkeren, volgens mij ben ik al jaren niet uitgedoofd geweest. Ze is te snel op haar teentjes getrapt en ik hoef er niet eens mijn best voor te doen. Als ik iets al doe, zeg of beweeg op een manier dat haar niet aanstaat krijg ik de vuurzee al recht van voren. Dan haalt ze graag ALLES bij, ja mensen alles, wat ik volgens haar in mijn leven nooit goed heb gedaan. Nee hoor, alsof het onderwerp zelf nog niet genoeg was, gooit ze alles in de strijd om mij te begraven.

Lukt haar nog aardig ook, want als ik er wat van zeg, ligt het aan mij.

"Je doet het zelf!"

"Het ligt aan jou!"

"Je praat weer onzin, je hebt het allemaal aan jezelf te danken!"

En waarom heb ik dan de behoefte om dit te delen? Omdat ik het zat ben om alleen te vechten. Ik ben op dat gevaarlijk punt dat ik bijna…net niet….maar bijna…ga geloven wat ze zegt. Ik kan niet eens weg al zou ik het willen; ik verdien geen klap om een huis te betalen in huur of koop. Dat weet zij ook, verdomde goed zelfs, want anders kon ze nergens mee dreigen. Lekker ondankbaar dan, aangezien ik thuis ben gebleven om haar van haar zorg te voorzien.

Weet je, ik ben het zat om op deze brandstapel te blijven. Wat zou het leven makkelijker zijn als ik geen angststoornis had, als ik geld genoeg had, gezond genoeg was en boven alles de moed had om gewoon te gáán. Maar…het is zoals het is. Dat had okee kunnen zijn…maar nee. Dus…

…Vuurtje, iemand?