Orgastische nostalgie en hoopvolle vreugde

Mijn moeder en ik hebben een ritueel. Althans, hier begint het serieus op te lijken. Dit jaar gaan we voor de vierde keer naar de Margriet Winterfair. Niets komt hier tussen. Mama, jij en oma kunnen niet naar Margriet, Sinterklaas komt aan in Nederland, zegt zoon. Jij gaat met papa’ reageer ik onverbiddelijk.
De Margriet Winterfair is meer dan een grote hal met kraampjes, kerstsfeer (echt), middelbare vrouwen die in dikke rijen wachten met korting bon in de hand voor koffie en appeltaart. Het is een mengeling van orgastische nostalgie, hoopvolle vreugde, B-artiesten, huiselijke tuttigheid waar ik regelmatig naar hunker. Soms komt dit verlangen al in september opzetten, begin ik te gloeien. Straks in november mogen we weer jubelt het in mij.
Op die dag zorg ik een beetje voor mijn moeder, zoals ze dit jarenlang voor mij heeft gedaan. Ik gebruik mijn ellebogen, wurm mezelf tussen vrouwen, werp als eerste onze jassen over de balie van de garderobe. Hetzelfde doe ik bij het bemachtigen van een tafeltje, duw haar in een stoel en ben weg. Op zoek naar koffie en gebak.
De rij is uitnodigend lang, ik kijk om me heen. Al die kapsels, sjaals, laarzen, brillen, gestifte lippen, kettingen, schoudertassen, ik ruik vertrouwde geuren, van parfum tot warme chocolademelk. Ondertussen zwaai ik even. Mijn ma zwaait ongemakkelijk terug. Als een pitbull bewaakt ze de lege stoel tegenover haar.
Tientallen moeders, dochters, zussen, collega’s,vriendinnen. Hier en daar een verdwaalde man (ga toch weg). Waar ik lange tijd mijn neus voor ophaalde,omarm ik.
De Margriet, het weekblad waar ik als twaalfjarige al in bladerde. De sfeer van mode, huisinrichting, columns, recepten. De nieuwste make-up trends, kapsels, gecombineerd met interviews vol familieleed. Tussen mijn twintigste levensjaar en pak m beet tot mijn negenendertigste, keerde ik mezelf hiervan af. Om daarna voorgoed thuis te komen, me wentelend in de fijne sferen die deze happening brengt.
Het raakt aan het gevoel wat ik kreeg vroeger bij mijn oma thuis. Als kind bij haar aan tafel omringd door tantes met mollige armen hun schort nog om met een boezem waar je u tegen zegt. De warmrood fluwelen gordijnen, de kachel die brandde. Het onbekommerde geklets afgewisseld met onschuldige verontwaardiging over tien cent prijsverschil. Hun gegier waar ik en mijn broer vrolijk en verbijsterd bij zaten. Zoveel volume, overgave, ongeremd plezier. Geschokt keken we naar onze moeder die huilde van het lachen.

Nou ja, dat.