ochtend autisme

Elke morgen, heel vroeg, wanneer mijn oude stad net aan het ontwaken is, fiets ik vol goede moed naar het station.
Elke morgen kom je daar de medereizigers tegen die, na zoveel jaar een beetje je familie worden.
Als er eentje van die vaste ochtendmensen mist ga je je afvragen waar die persoon is, of alles goed met die persoon is en of je hem of haar morgen weer zal zien.
Ik zet mn fietsje in de gratis stalling, zwaai even naar die lieve mannen die de hele dag op mijn stalen rosje passen en ik hobbel de trap op naar de stationshal, alwaar de metrozuil gevuld is, haal mn ijskoffie en loop naar de bushalte. Met twee krantjes onder mn arm.
Lekker krantje lezen en mn ontbijt eten totdat ” mijn bus” komt.
De buschauffeur krijgt ook een krantje en tevreden plof ik in de bus…een nieuwe dag vol pubers “pesten” begint zo het allerbeste voor deze juf.

Maar soms, heel soms is de metro er niet.
De metroman is dan te laat.

Mijn gezicht verfrommelt zich dan in een mopperstand en ik ga wachten, op het bankje voor het station met mijn gezicht richting de route waar de metroman vandaan kan komen.
Dan eet ik mijn ontbijt daar maar op, terwijl ik angstvallig de metrozuil in de gaten houd.
Allerlei vragen en gevoelens borrelen in mijn hoofd op: “Wanneer komt hij nou, zal ik op tijd bij mijn bushalte zijn, waarom is hij er niet, zal hem iets overkomen zijn? Of…nog erger…..komt de metro niet meer op “mijn” station ? Wat een rotdag…nu al”

En terwijl ik steeds saggerijniger mijn ontbijt oppeuzel verstrijkt de tijd en dan plotseling besef ik mij iets…. Ik heb wel heel erg veel vaste gewoontes en ik laat me wel heel erg uit het veld slaan als iets anders verloopt….. Oh jee…ik begin op enkelen van mijn leerlingen te lijken, sterker nog, ik begin ze te snappen, is dat echt zo dat waar je mee omgaat mee wordt “besmet”?
En is het niet zo dat iedereen vaste gewoontes heeft, de een meer dan een ander?
Houden we niet allemaal een beetje van rust en regelmaat?
Zijn we allemaal niet stiekem een beetje autistisch?

Plots, daar komt hij, de metroman! Ik zie hem! Een diepe zucht en al huppelend, met de Metro in mijn hand ga ik de dag tegemoet….