kapotte kastanje

Bezweet spurt ik naar de zaal waar ik moet zijn.
Niet dat ze me verwachten, maar toch voel ik de tijdsdruk.
Ik heb nog vijf minuten voor het officieel begint,
volgens mijn navigatie heb ik er nog zes nodig.

Nu hou ik wel van een uitdaging, maar het beeld dat in gedachten verschijnt is niet erg aantrekkelijk.
Pluizig haar, rode wangen en klamme handjes.
Verstrooid probeer ik de droogte in mijn keel te temmen met een slok water.
Dit is niet hoe ik hoopte kennis te maken.

Ik was echt wel op tijd vertrokken.
Mijn richtingsgevoel heeft me schijnbaar definitief afgeschreven.
Zo dwaalde ik wat rond, met de seconden hijgend in mijn nek.
Vooral niet toelaten dat een lichte stress me overmeestert.

Mijn stappen worden groter, en volgen elkaar steeds rapper op.
Dan zwiert een kapotte kastanje de lucht in.
Terwijl ik naar de vruchten keek die verderop verschenen,
kraakte er een onder mijn onbedachtzame voet, om vervolgens op de vlucht te gaan.

Het heeft me in beslag genomen.
Almaar kijkend naar de doelen buiten handbereik, vliegt ineens een brokstuk voorbij.
Kijk hoe mooi ze zijn, hoe warm en perfect gevormd.
Tot de realiteit plots aan je voorbij flitst.

Gebroken geliefden, die te lang zonder knuffel hebben moeten doen.
Onuitstaanbare zinnen, waardoor je geneigd bent je zinnen te zetten op wraak.
Onbenullige uitspraken die niet zo makkelijk te vergeten zijn.
Liefde die op je wacht.

Een warmte bevangt me, ditmaal blijft het binnen.
Geen bezweet voorhoofd, ik glim enkel van geluk.
Kijkend naar mijn omgeving kan ik niet anders dan tevreden zijn.
En een beetje verdrietig, om die kastanje.