Heldere variatie

Zoveel indrukken dat ik even met mijn ogen knipper. Nog voor mijn oogleden elkaar raken, schrik ik van een scherpe sneer. Het waait stevig, en fijn kwarts en glimmer laten zich gaan.
De zee doet een passievolle dans, ingezet door dreiging. Ze grijpt om zich heen, alsof ze probeert vaste grond onder haar voeten te krijgen.
Nog heel even blijf ik staan, gebukt onder de donkere luchtdruk, om vervolgens de duinen in te vluchten.

Wat ben ik dankbaar dat het hier vastgeklemd wordt, door taaie wortels. Het zand zal niet onder me vandaan verdwijnen, hier geen de losse korrels die zich laten meevoeren met de stroom.
Terwijl ik zoet water mijn keel laat verzachten, slenter ik een knollenpad af, om de variatie te bewonderen.

Stekelige doodsheid wordt afgewisseld met teder levend wit. Bessen en bloemen, afdrukken in het zand. Allerlei tinten oranje lichten op tussen de weelde van groen. Zo nu en dan een enkeling die voor zichzelf begint, op de gebaande wegen. Striemend gras dat van veraf zo zacht lijkt.
Een luidruchtige ekster kijkt verwijtend opzij, wellicht stapte ik zojuist zijn maaltje plat. Glimmend zilver roept hem weer weg. Dit tafereel is zo oogstrelend dat ik de pijnscheut van zojuist alweer vergeten ben.

Deze tippel heeft meer losgemaakt dan het vocht in mijn neusholtes.
De set waarop ik me begeef lijkt een kopie van onze maatschappij. Allerlei verschillende karakters leven naast en dankzij elkaar. Niet iedere stekel ziet in dat ze de zachte groene bladeren nodig heeft. Niet iedere schoonheid weet van zijn eigen bestaan. Soms zwaar en soms licht, dat de kleuren laat stralen. Luid en intens stil, samen houden we de deeltjes bij elkaar. Wanneer er dan eens wat loskomt, even tranen en weer mateloos genieten.