Hartszaken

Volgens mij ben ik iets vergeten te zeggen. "Wat was het ook alweer?" Ons afscheid was zo abrupt dat ik maar snel op ‘survival modus’ ben overgeschakeld. Stilstand is toch achteruitgang. Of zijn dit slechts loze woorden? "Wat had ik eigenlijk moeten zeggen?" Niets. Soms is mijn mond houden ook nog eens zinvol. Brutaal ben ik en eigenlijk altijd al geweest. Mijn ouders hebben het daar vroeger zwaar mee gehad. Paps zei afgelopen zondag nog; "Als ik jou dingen had verboden, was je wellicht niet gekomen waar je nu staat." Tja, daar moet ik hem dan ook wel gelijk in geven. Ik probeer redelijk te zijn maar als ik afga op de gezichtsuitdrukkingen van klanten, studenten en collega’s moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat het soms wél lastig is. Ook ik ben soms zoekende en zwevende. De waarheid zeggen en de juiste verpakking van woorden kiezen, ervaar ik als lastig. Mijn directheid kan hard binnenkomen. Daar ben ik me terdege van bewust. Dus: heb geduld met me. Geef me wat ruimte. Ik kom wel naar je toe. Ik zoek je op en dan praten we het uit. Hey, ik weet het alweer! Dat had ik moeten zeggen! "Ik geef om je, maar ga niet te snel, mijn hart kan dat nog niet aan." De zakelijke ‘to do’s’ gaan me gemakkelijk af maar voor hartszaken neem ik ruim de tijd. Ik ben een mens, geen robot, toch?