Dennenappelgoochelaar

Ineens zag ik ze, de dennenappels. Eerst vielen ze niet op, struikelde ik er bij wijze van spreken over. Toen werd de kleine jongen in me wakker, die altijd op de loer ligt. Ik vind het niet erg, het is altijd genieten met hem. Hij fluisterde me een idee in het oor: ‘geef eens een schop tegen zo’n dennenappel!’

Ik vond het wel een goed idee. De droom profvoetballer te worden leeft nog steeds, hoewel ik daar te oud voor ben. Ja, Stanley Matthews voetbalde tot zijn 50e. Dat was dan ook een grootheid, in een andere tijd.

Dromen zijn hardnekkig, ook al spreken de feiten hen tegen. Ik besloot te proberen de dennenappel à la Maradonna hoog te houden. Op de tonen van ‘Live is Life’, met een denkbeeldig vol stadion, een paar keer op de voet, eerst links en dan rechts. Dan op de schouder, op mijn heup, opvangen in de nek, de hele rataplan. Dat wil zeggen, dat was het plan.

Hoe ik het ook probeerde, of de dennenappel in kwestie nou groot was of klein, binnen twee tellen lag-ie op de grond, verdween tussen de struiken of onder een auto. Met een plagend tik-tak-tok schoten ze stuk voor stuk buiten mijn bereik. ‘Shit!’

Al gauw lag ook deze illusie aan diggelen, met elke droge plof op het trottoir brak een klein stukje van de droom af. Menige hartgrondige vloek ontsnapte aan mijn anders zo keurige lippen. Vloeken is niet netjes, het lucht wel op.

Misschien een andere tactiek proberen? Als hooghouden niet lukt, kun je ze ook gewoon wegschieten. Dat ging al beter, ik heb best een aardige traptechniek. Al zeg ik het zelf. Een paar keer achter het standbeen langs, dat kwam meer in de buurt. Het publiek werd wild, schreeuwde het uit van enthousiasme!

Toen werd ik wakker. Stond ik weer met beide benen op de grond, opende mijn ogen en zag ook deze dennenappel in de struiken verdwijnen.

Het is nooit echt een droom geweest om profvoetballer te worden, meer een fantasie. Fantasie kent geen leeftijd, is niet gebonden aan de realiteit. In mijn fantasie maak ik nog steeds het winnende doelpunt, vlak voor tijd. Met buitenkantje rechts stuur ik de bal naar de linkerbovenhoek, buiten bereik van de wanhopig graaiende handen van de keeper. In de finale van de Champions League natuurlijk, of van het WK. En blijf ik bescheiden in de interviews, achteraf. Uiteraard.

Fantasie overschrijdt alle grenzen, vormt de realiteit om naar je wensen. Of het nu een bal is, of een dennenappel, je kan er alles mee!

In werkelijkheid ben ik alleen in mijn fantasie een dennenappelgoochelaar.