De Muur van Michele

U kent ze vast wel, de beelden van een Italiaanse wielrenner die op zijn trainingstochten vergezeld werd door een blauwgele ara, luisterend naar de naam Frankie. Kort na het maken van de beelden werd de renner in kwestie, Michele Scarponi, bij zijn huis aangereden. Hij was op slag dood. Sindsdien wacht Frankie op Michele, op een muur bij diens huis.

Ik ben een sucker for sentimentality, maar dit is gewoon een mooi verhaal over onvoorwaardelijke liefde. Daartoe moet je dom zijn, of vader, en ik ben beide. In onze vluchtige levens verdampen ook mooie beelden snel, maar de Italiaanse wielerwereld blijft Scarponi herdenken. Zo won Fabio Aru dit jaar het kampioenschap van zijn land in het shirtje van de betreurde Michele.

Hoewel het niet in onze cultuur is verankerd, kunnen wij er ook wat van. De kersverse wereldkampioene tijdrijden Annemiek van Vleuten werd bij haar overwinning dinsdag meteen herinnerd aan haar vreselijke val tijdens de Olympische wegwedstrijd in Rio. In gewonnen positie knalde zij in een afdaling tegen een veel te hoge trottoirband en bleef seconden lang roerloos liggen, ondanks de oorbellen van haar overleden vader. Dinsdagnacht sliep zij in haar regenboogtrui.

Toch denk ik in de regen van kampioenstruien die de vaderlandse wielersport nu treft, aan Michele Scarponi. Een oude krijger was het, die in de week voor zijn dood voor het eerst in lange tijd weer eens won, in de Tour of the Alps. Hij had het winnen eigenlijk al opgegeven, maar kon keihard een berg oprijden. Zo hard, dat Steven Kruijswijk in de Giro d’Italia van 2016 dermate onder druk werd gezet, dat hij in de roze trui tegen een sneeuwmuur aanreed. Het was eigenlijk de muur van Michele, maar net als in het echte leven is niets wat het lijkt in de wielersport. En een muur is een muur. Fijn dat schepsels als Frankie er zijn om erop te zitten wachten.