Contractverlenging…alsjeblieft?

"Zeg, hoe lang werk je hier eigenlijk al?" Vraagt de marketing chef nonchalant aan me. Tegenwoordig krijg ik deze vraag wel vaker van hem, dus is mijn antwoord dan ook snel gegeven. "Twee jaar…" Zeg ik enigszins nerveus, en ik voel mijn argwaan langzaam de kop op steken. Want hij weet heel goed dat hij mijn contractverlenging bepaald.

De beste man is namelijk de businesspartner van mijn baas. Ik noem hem maar mijn ‘tweede baas’ want op de manier hoe zeer mijn baas naar hem luistert, zou je denken dat de motor runt op de expertise van onze zelf benoemde ‘marketing guru’. Hoe zeer ik mijn gal dan ook wil uitstorten over zijn kromme werkwijze, merk ik dat ik hem meer vrees dan dat hij het bloed onder mijn nagels vandaan tovert.

Mijn baas luistert naar hem…neemt zijn adviezen ten harte, al is het marketing-strategisch bar, en bar slecht. Dus zit ik nu al te duimen draaien hopend dat hij mijn contract wil verlengen. Dat is niet eens het enigste gevaar wat voor mijn neusje staat.

Mijn lieve collega, een jong Braziliaans meisje, is sinds een jaar ook aangenomen. Ze is het oogappeltje van onze marketing man; doet alles wat hij van haar vraagt, prijst haar de hemelen in en laat haar alles vormgeven. Even ten goede orde, ik ben grafisch ontwerper, en zij ook. Ooit was ik het oogappeltje, maar omdat ik vanuit mijn opleiding een klein dingetje als kritisch denken heb geleerd, neem ik niet alles voor lief aan. Zeker niet in mijn ontwerp!

Dus, toen zij kwam kreeg ik niets meer te ontwerpen en mocht ik alles maar kleine opdrachten aanpassen en een beetje stoeien met codes en WordPress. Websites ontwerpen? Doet zij. Bedrijfsbranding maken? Doet zij ook. Illustreren, wat zelfs mijn expertise is? Ze kan het niet, maar moet het wel doen. Alles om mij maar buiten spel te zetten.

Onze marketing man houdt nou eenmaal van mooie jonge meiden die alles doen wat hij zegt. Zij zal haar baan zeker zijn. En deze man laat het me merken ook.

Ik ben doodsbang dat ik mijn baan kwijtraak. Doodsbang. Ik zoek als een malle naar wat beters; ik denk dat elke vacaturesite mijn bezoekjes inmiddels wel beu zijn. God, alleen de technische beroepen hebben ze zegening dat ze overal aan het werk kunnen. In mijn branche is het nota bene een kwestie of iemand je portfolio überhaupt ‘leuk’ vindt.

Mijn lot word officieel pas in december/januari bepaald maar…ik ben nu al op sterven na dood wat mijn zenuwen betreft.

Heel mijn toekomst…in de handen van zo’n man. Lekker dan.