Beste nasisser; ik wil niet met je daten

Beste meneer/jongeman. Ik weet niet hoe je heet, wat je zoal doet in het dagelijks leven en wat je doelen en dromen zijn. Ik heb werkelijk geen idee en om eerlijk te zijn hoef ik dit nu ook niet te weten.
Misschien als ik je tegen zou komen op een netwerkborrel of een leuk feestje zou ik het hier best met je over willen hebben. Maar niet op straat. Niet nadat je me hebt nagesist.

Je begint met ‘Hallo’ en ik vind het leuk en beleefd om mensen te groeten op straat dus ik glimlach en zeg ‘Hallo’ terug. Maar dan verandert de toon in je stem en krijg ik een etiket opgeplakt met daarop ‘Lekker meisje’. En als ik even niet meer reageer en door fiets krijg ik een ‘Wat negeer je mij’ naar mijn hoofd toe geslingerd gevolgd door een ‘Kankerhoer’.
Nee beste nasisser, ik wil niet met je daten.

Ik kan er voor kiezen om naar een klein dorp te verhuizen waar dit me niet snel meer zal overkomen. Maar dat wil ik niet. Rotterdam is een heerlijke stad en ik vind het leuk dat hier veel verschillende soorten mensen wonen. Maar beste nasisser, ik vind jou niet zo leuk. Ik ben echt voor zeggen wat je denkt, maar kan dit niet iets genuanceerder?
Hoe is de tijd met briefjes in je kluisje op school veranderd in een tijd waarin je na wordt geroepen met ‘Kankerhoer’ als je niet leuk genoeg reageert?

Ik ben zeker niet de enige en dat blijkt wel weer als ik lees over een nieuwe wet waarin nasissen strafbaar wordt. Puik plan hoor, maar hoe dan? Moet ik dan, als ik om twaalf uur ‘s nachts naar huis fiets vanaf mijn werk en ik word nagesist, even afstappen en de man in kwestie vragen even te blijven staan zodat ik de politie kan waarschuwen?

Als er een Totally Spies gadget met de nieuwe wet wordt meegeleverd waarmee je mensen tijdelijk kunt bevriezen: oké. Maar anders zie ik dit niet gebeuren.

Dus beste meneer/jongeman. Ik weet niet hoe je heet, wat je zoal doet in het dagelijks leven en wat je doelen en dromen zijn. Maar kunnen we één ding afspreken? Wil je als je zin hebt in een goed gesprek dit op een normale manier aan me vragen, en niet, wanneer ik een keertje niet reageer, ‘Kankerhoer’ naar me roepen? Ik ben je eeuwig dankbaar. En ik kijk nu al uit naar ons goede gesprek.