Arme Pietertje – een gebrek aan opvoeding

Het maakt me niet uit. Het maakt me echt niet uit of je kind Tommy Hilfiger kleding draagt, of Gaastra. Het maakt me niet uit of je kind knap is, ook niet of het een hipsterkapsel heeft. Kinderen zijn immers kinderen, en het maakt mij persoonlijk geen bal uit of ze de nieuwste mode dragen of een leuke jeans van de Zeeman.

Wat mij wél uitmaakt, is of je je kind opvoedt. Want jouw kind heeft invloed op mijn kind, als het zich luid gillend en stompend een weg baant door de binnenspeeltuin, ondertussen onschuldige voorbijgangertjes neer maaiend. Het maakt me wel uit, als jouw kind de rest van de kinderen terroriseert.

Ik weet het; kinderen testen je geduld als ouder. Kinderen kijken hoe ver ze kunnen gaan. Dat doen kinderen nou eenmaal. En ja, door te spelen leren ze voor zichzelf op komen, et cetera. Wat ik kwalijk vind, is als je niet eens op kijkt van je tablet, omdat “ons Pietertje dat niet zou doen”. Of als je de schuld geeft aan Pietertjes koemelk intolerantie. De rest van de kinderen hebben last van Pietertje-intolerantie, maar dat lijkt je niet te deren, van achter je krant en je laptop of je tablet of je telefoon.

De speeltuin is – in tegenstelling tot wat sommige ouders lijken te denken – geen magische plek waar je als ouder heerlijk achterover kunt leunen om te verdwijnen in je eigen wereld; ook daar moet je je kind in de gaten houden.
Er zijn steeds meer Pietertjes, want er zijn steeds meer ouders die oogkleppen op hebben als het hun eigen kind betreft.

En oh wee als Pietertje brullend de verkeerde neer maait, en een mooi iets genaamd "karma" tegen komt; dan zijn de ouders vaak opeens in alle staten. Tja, dan had je misschien eens iets meer tijd in Pietertjes gedrag moeten steken, in plaats van in je tablet. Pietertjes voeden zichzelf helaas niet op; dat doen onze kinderen ook niet. Pietertjes hebben geen behoefte aan een joviale beste vriend als ouder: ze hebben behoefte aan duidelijkheid, consequenties en (liefdevol) ouderlijk gezag.

Het trieste van alles is; als ouders die oogkleppen ophouden, worden Pietertjes vaak hele verdrietige volwassenen, die telkens terug zullen blijven rennen naar hun ouders als iemand terug mept. Die niet leren sorry zeggen, die niet leren wat empathie is, en al helemaal niet leren dat je mensen met respect moet behandelen.
Zielig hoor, die Pietertje.