Samen voor altijd

“Ik hoor bij jou, jij hoort bij mij”. Twee meisjes zitten ieder apart op een schommel. Ze zingen luidkeels en ze houden elkaars hand vast. De dames worden geduwd door twee stoere heren. Het ziet er, van afstand gezien, best ingewikkeld uit. Maar het gaat goed en ze blijven in evenwicht. Ik schat de leeftijd van de kinderen op een gemiddelde van negen jaar. Ze vertegenwoordigen met elkaar vier verschillende nationaliteiten. Het is een kleurrijk gezelschap. “Want jij bent ik en ik ben jij”, zo zingen ze verder.
Ik krijg het gratis en voor niets mee op deze zomermiddag in augustus.
“Hé Bram, zullen we oorlogje spelen” roept het jochie met de gitzwarte krullen.
“Tuurlijk bro” hoor ik hem terug antwoorden. “Ik pak even mijn soldaten.”
De dames mopperen wat verongelijkt als de jongens ineens weg rennen.
De twee vrienden zijn zich van geen kwaad bewust en storten zich vol overgave in het zand. In goed overleg worden de landsgrenzen verdeeld. Met water en modder worden er muren gebouwd. Als dit klaar is, kan de oorlog beginnen. ‘Trrrrrrrrrr’ doen de mitrailleurs knoerthard. ‘Pang pang’, zo klinken de pistolen.
Beide legers hebben een hoop verliezen te lijden. De ene na de andere soldaat moet het ontgelden.
Net als iedereen dood is, wordt er geroepen.
De heren moeten eten. Ze geven elkaar een ‘boks’, de soldaten worden in een plastic zak gefrommeld en samen schoppen ze nog even snel alle muren omver.
Zo zou het moeten zijn. Oorlogje spelen. Gewoon voor de gein. Met water en modder. En als het tijd is om naar binnen te gaan dan trappen we de grenzen, heel eenvoudig, weer weg.
Ik moet denken aan de tweet van Barack Obama, afgelopen week. Naar aanleiding van de demonstraties tussen extreemrechtse groepen en tegendemonstranten in Charlottesville, citeert hij een quote van Nelson Mandela:
“No one is born hating another person because of the color of his skin, or his background, or his religion. People must learn to hate, and if they can learn to hate, they can be taught to love. For love comes more naturally to the human heart than its opposite’.
Voor ik op mijn fiets stap kijk ik nog een keer naar die meiden op de schommel.
“Jij maakt mij blij, ik hou je vast en laat je vrij”. De kinderstemmetjes klinken helder en krachtig. Hun woorden worden meegenomen door de wind. De wereld in. Vanmiddag was hier, in deze speeltuin, geen haat, geen kleur en geen religie. Alleen maar vriendschap. Hopelijk samen voor altijd.