Rechtlijnig zijn

Ik zie mijzelf graag als een flexibel persoon die zich gemakkelijk aanpast aan verschillende situaties. Ik beschouw mijzelf dan ook absoluut niet als rechtlijnig. Tenminste, wanneer het over mijn interactie met andere personen gaat. Wat betreft mijn oriëntatie in het stedelijk stratenplan, is het nog maar de vraag of ik deze mijzelf toegedichte eigenschap wel verdien. Ik wijt dit aan het opgroeien in een ooit snel gegroeid dorp. Vanwege behoefte aan efficiënt gebruik van de ruimte (en misschien gebrek aan creativiteit) verlopen alle straten daar recht en maken hoeken van negentig graden met elkaar.

Ik woon al bijna zes jaar in Utrecht. Ik wéét dat bijna geen enkele straat in de binnenstad recht verloopt. Gevoelsmatig wil dit er echter niet in. Ik blijk slecht in staat om alle flauwe bochten van de grachten en straten op te merken. En als ik deze krommingen al signaleer, gaat het integreren van deze kennis met de kaart die zich in mijn hoofd bevindt mijn ruimtelijk inzicht ver te boven.

Deze handicap leidt ertoe dat ik uit mijzelf niet in staat ben de kortste route te bedenken door de binnenstad. Door schade, schande en wat tips van mijn huisgenoten, ken ik inmiddels, denk ik, de kortste routes naar verschillende knooppunten in de binnenstad. Maar, toegegeven: ik was er zelf nooit opgekomen.

Om de onjuistheden van de kaart in mijn hoofd te verhelderen, tekende ik een paar van mijn meest genomen fietsroutes op hetzelfde papier. Zoals te verwachten viel waren deze onverenigbaar, tenminste, wanneer ik rekening hield met de natuurwetten geldend in dit universum. Vervolgens tekende ik dezelfde wegen opnieuw, maar nu met behulp van mijn vriend Google Maps. Geen enkele van de straten die deel uitmaken van mijn route bleek recht te verlopen of een hoek van negentig graden met een andere straat te maken. Dit bood veel inzicht, maar stemde niet erg hoopvol. Utrecht maakt het me niet gemakkelijk.

‘Maar, hoe ga je nou óm met deze beperking?’, hoor ik je denken. Nou, ik zie mijn tekortkoming inmiddels volledig onder ogen. Daar begint het natuurlijk altijd mee: bewust onbekwaam zijn. Ik heb de snelste routes door de binnenstad uit mijn hoofd geleerd en wéét waar ik uitkom als ik een bepaalde straat neem. Alvast een tip voor alle nieuwe studenten: een singel of gracht te lang volgen is eigenlijk altijd verkeerd. Verder is het, nou ja, ermee léren léven. Of gewoon later in een vinexwijk gaan wonen.