Ochtendmens

Een zwoele ochtendbries kruipt door mij slaapkamerraam naar binnen. Het zonlicht rijkt tot aan mijn bed. Ik ben nog niet klaar om op te staan. Ik trek mijn deken op tot over mijn hoofd. Mijn voeten bungelen over de rand van het bed. Het klappen van de deuren en het schuiven van de stoelen houd mij wakker. Tevergeefs sluit ik mijn ogen en probeer verder te slapen. Joeee Ik ga naar mijn werk hoor, tot vanavond, schalt het van onderaan de trap. Aangevuld met het is al 07:00 uur zou je niet eens opstaan. Ja, ja, jaaaaaaaa, ik ben al wakker! Met een diepe zucht rol ik mij nog 1 keer op in mijn deken. Niet veel later hoor ik een brommend geluid, gevolgd door een harde klap, met op de achtergrond de meest foute ringtone uit de historie. Mijn geliefde Alarm heeft mijn mobiel naar de afgrond geholpen. Al huppelend is mijn telefoon van de tafel gestuiterd en nu verder zingend buiten mijn bereik op de grond beland. Ik trek mijn korte broek en o zo charmante trui aan en sjok de trap af. Al gapend en nog met dicht geplakte ogen van de slaap baan ik mijzelf een weg naar de eettafel.
Een kopje koffie zal vast wonderen verrichten dacht ik hard op. Na een overheerlijke boterham met pindakaas en jam kan ik mij totaal op de krant focussen. Plots breekt er blinde paniek uit! Ik zit in tijdsnood. Ik ren de trap op en pak snel mijn spullen bij elkaar. Ik wurm mij in mijn broek en doe mijn shirt aan. In de badkamer probeer ik mij coupe windhoos nog enigszins draagbaar te maken. Nog even de tanden poetsen en dan kan de dag beginnen.
Ik werp voor vertrek nog een laatste blik in de spiegel. Een witte vlek siert mijn borst. Ik heb tandpasta gemorst. Ik loop in draf naar de deur. In looppas begeef ik mij richting de trein, ik heb een hekel aan te laat komen. Met een laatste krachtinspanning en een Olympisch waardige sprint kom ik toch ruimschoots op tijd aan. Met een koptelefoon op en een Metro op schoot begin ik aan mij reis. Ben jij ook zo’n Ochtendmens?