Kleine beurt

Het is zaterdagochtend, 08.40 uur, wanneer ik de Kwikfit binnenloop. Het is vroeg, zeker voor een zaterdag en de medewerker aan de balie besluit dat mijn dag beginnen met ongepaste grappen the way to go is.

“Goeiemorgen, wat kan ik voor je doen?”
“Ik heb een afspraak voor een kleine beurt.”
“Je auto bedoel je denk ik hè? Hahaha.”

Lichtelijk in de war van deze reactie reageer ik half lacherig: "Uh, ja." Ik wist niet dat je zelfs bij Kwikfit, waar je letterlijk vóór je auto komt, er ongepast gedaan kan worden over of je voor seks of je auto komt.

Ik word oud, denk ik, terwijl ik de Kwikfit uitloop.

Het is rustig op straat. Ik loop naar een, wat later blijkt, dichte Doppio. Om tijd te doden, loop ik een rondje door een winkelcentrum waar mensen voor dichte winkels staan te wachten.

Is dat een ding? Om 08.58 wachten voor een dichte HEMA lijkt me nou niet een heel denderend weekend, maar goed, dat even terzijde. Ik sta tenslotte ook voor een dichte Doppio, dus who am I to talk.

Na wat rondjes door het winkelcentrum besluit ik om opnieuw mijn geliefde Doppio te proberen. Om stipt 09.01 uur verpest ik de dag van de werknemer bij de tot nu toe compleet lege koffiezaak. Daar ging z’n rustige ochtend, ik ga voorlopig nog niet weg. Ik moet toch 8 uur lang de tijd doden voor ik om 17 uur vanmiddag mijn auto op mag halen.

“Waar kan ik je mee helpen?”
‘Maak alsjeblieft geen ongepaste grappen’, denk ik, vragend om een latte.
De jongen doet nog 1 laatste poging om zijn vrije dagje te redden en vraagt met zijn allerliefste glimlach: “Om mee te nemen toch?”

"Nee, om hier op te drinken." De teleurstelling is van zijn gezicht af te lezen. "Zoek maar een plekje, ik kom het zo bij je brengen."

Even een plekje zoeken. Help. Mijn hersenen slaan als meest awkward persoon op aarde op hol. Kies ik voor de ‘inzak-stoelen’ uit zijn zicht (beste idee!), de hoge tafels (niet zo handig met mijn laptop) of de lange tafel recht voor hem (de onhandigste plek ever, alsof je in het Panopticon gaat zitten, hij voelt zich de hele dag bekeken en ook ik kan niet meer ongezien in mijn neus peuteren).

Je begrijpt: in de stress van de ‘hij kijkt naar me, snel een plek vinden’ kies ik, wél verdomme, dat laatste uit als plek waar ik de komende 8 uur ga vertoeven. ‘Helemaal top, Roza’, denk ik, twijfelend of ik nu nog zonder ongemakkelijkheid kan verplaatsen.

Nope. I’m stuck. Nog 8 uur tot ik terug mag naar ongepaste-grappen-meneer.

“Mag ik nog een koffie?”
“Om mee te nemen dit keer?”