HOKJESNEUKEN

Mensen die schreeuwen om gelijke behandeling willen vaak allesbehalve gelijk zijn. Dat is een riskante uitspraak in de week van de Gay… ehm… Amsterdam Pride, maar laat mij even spraakwateren voordat je oordeelt.

Iedereen claimt tegenwoordig een eigen hokje. Vroeger was je óf een echte man óf een nicht: het leven was simpel. Over lesbianisme werd niet gesproken, dat bestond simpelweg niet. Iedereen had 2 "tantes" die samenwoonden, maar daar zocht je niets achter. Tot zij ook een hokje kochten. Vervolgens openbaarden zich mannen die liever een vrouw wilden zijn en vice versa.

Met de hippies werd de vrije liefde bespreekbaar en bleken er ook mazzelaars te zijn die zowel van mannen als vrouwen houden. Het betere vreten van 2 walletjes. Dat werd teveel van het goede, dus hokten alle eerdergenoemden verder als hokje LHBT. We zijn tenslotte allemaal gelijk en mijn sores is jouw sores. Maar niet voor hetero’s.

Hetero’s hebben geen hokje, want zij zijn de Joods-Christelijke norm. Zo staat het in de boeken, dus zo is het. Hokjes zijn voor mensen die afwijken van de norm. En normen vormen samen met waarden de bouwstenen van onze samenleving. Maar is het zo simpel?

Ik ken lesbo’s die zich wel eens onder een man hebben geschaard en keurig getrouwde mannen die soms meer zien in een darkroom. Als het jeukt moet je krabben. Maar geven we die dan óók een eigen hokje? Van mij mag je zelfs je Rottweiler trouwen, mits het beestje 1 keer blaft voor ‘ja’ en 2 keer voor ‘nee’. Ik vind feitelijk alles best, mits het met wederzijds goedvinden plaatsvindt.

Maar waarom struikelt Google dan over het antwoord hoeveel verschillende soorten homo’s je kunt onderscheiden? Waarom gaat de ene lesbo tijdens Amsterdam Pride naar feest A en de ander naar feest B? Als we rekening houden met ieders specifieke wensen als het op seksuele voorkeur aankomt, verzanden we in een wildgroei aan hokjes. PowerPoint zou tekortschieten als je dat in beeld wenst te brengen.

Als we nu eens collectief ons "recht" op een hokje inleveren en verder gaan als ronduit aardige mensen die allemaal op zoek zijn naar een beetje geluk en een beetje liefde? Is dat teveel gevraagd? Kunnen we ons individualisme niet in de Amstel flikkeren en gewoon samen verder gaan? Samen feesten, samen leven, samen genieten? Ongeacht wat je prettig vindt tussen de lakens? Of denk ik dan qua hokjesdenken teveel out-of-the-box?