Hippies kijken in een plastic peuken-soep

Ik ben een gelukkige buitenlandse, woonachtig op het Spaanse eiland Ibiza. Al drie hete zomers lang zie ik enorme hordes toeristen naar het populaire eiland stromen. Het schijnt dat je maar een Nederlands magazine hoeft open te slaan of er wordt wel over het merk Ibiza geschreven. Om over de Ibiza “fairs” – in Nederland! – en de pas geopende club van Yo & Wes maar te zwijgen. Natuurlijk, ik begrijp wel dat het eiland zo geliefd is onder toeristen. Wie houdt er nu niet van ontspannen en dansen onder de Spaanse zon, daar waar het ruikt naar rozemarijn en het zeewater kristalblauw is?

“We gaan lekker hippies kijken, hè mamma?”, hoorde ik een Nederlands meisje op het strand zeggen. Ik wilde nog in haar oor fluisteren dat de hippies zich allemaal in hun grotten hebben teruggetrokken deze zomer, maar vond dat zo sneu voor dit leuke grietje, dus hield ik mijn mond maar. Zeker, op Ibiza leven kleurrijke mensen. Zij zijn de hippies van nu, hun zongebruinde lichamen versierd met inkt en de haren in dreads, maar daarover gaat het nu verder niet.

Er moet mij iets van het hart. Misschien voel je ‘m al. Ibiza leeft van toerisme, maar het is zo langzamerhand te erg om te zien hoeveel schade dat oplevert aan de natuur. En dan bedoel ik vooral de lege plastic flesjes die ik zie ronddwalen op de stranden na een zinderende zomerdag. Een golf eroverheen, de zee sleurt het plastic mee en het komt in het zeewater terecht. Dat is lang niet alles. Het strand wordt tevens gebruikt als grote asbak waarin sigarettenpeuken verdwijnen. Of rietjes! Paar golfjes erover en ook dit afval lijkt de zee te verwelkomen. De dieren die hier wonen, redden het niet in deze plastic peuken-soep. Oorzaak: de onverschillige mens.

Een paar avonden geleden liep ik op het strand om wat af te koelen en daar zag ik een jonge vrouw haar sigarettenpeuk hup zo in de zee gooien. De zee als een grote stortplaats van vuil. Pure minachting vond ik dat. Ik was werkelijk te verbaasd om maar een woord uit te brengen. En dus hield ik wéér mijn mond. Verdomme, dacht ik. Doe je bek nou eens open, Eva! En geloof me (of niet), I will. Wees zuinig op de zee wanneer je haar bezoekt, misschien wel op Ibiza. De zee huisvest zowel leven als dood. Daar moeten toch geen plastic en peuken bij?