Flixbusblunder

“O, I’m so stupid, how could I do this?” zei ik.

Het meisje dat de bus bestuurde, keek een beetje verschrikt naar me. Ze zocht naar de juiste woorden.

“You’re not the first one to do this,” zei ze en boog zich over het apparaat dat ze al de hele tijd bij zich droeg. Ze tikte iets in. “It’s 54,60 please.”

Hoe kon ik nou zo niet hebben nagedacht toen ik het kaartje kocht op flixbus.com? Ik ben toch geen warhoofd? Ik zag mezelf altijd als een praktisch iemand met oog voor detail. Maar 00:30 op zaterdag 5 augustus is niet zaterdagnacht. Natuurlijk niet, dat is vrijdagnacht.

Daarom zei de buschauffeur: “I’m sorry you’re not on the list, this ticket was valid yesterday only.” De andere passagiers met wie ik op dit middernachtelijk uur had staan kletsen bij de bushalte stonden wel op de lijst. Het was een groepje van vier vrolijkerds die een dropping 2.0 deden naar Parijs Montparnasse. Eén van hen vertelde nog dat zij ook nog nooit met de Flixbus waren geweest, vroeger wel met Eurolines ja, hij was ook benieuwd.

Zij hadden dus wel de eerste keer meteen de juiste tickets gekocht.

Met een nieuw kaartje dat bijna 3x duurder was dan de oude stapte ik de bus binnen. Her en der zaten slapende passagiers. Sommigen hadden twee stoelen, anderen lagen kruislings over elkaar heen of deelden één kussen tussen twee hoofden. Reisgenoot J. was wakker en vroeg wat er zo lang geduurd had. Daarna wilde ze echt slapen.

Ik keek op mijn telefoon, ik zag dat vriend H. gebeld had en geappt.

Hij: Heb je mijn sleutelbos? Ik heb overal gezocht.

Ik: Ik heb hem onder de spullen op tafel gezien.

Hij: Nee daar ligt ie niet. Heb jij hem per ongeluk in je tas gestopt?

Ik wilde antwoorden: natuurlijk niet waarom zou ik zoiets stoms doen? Maar toen bedacht ik me dat ik een kaartje voor de bus van gisteren gekocht had en voelde ik toch in het sleutelvakje van mijn tas. Ik ben geen warhoofd, ik heb een vakje voor alles: paspoortvakje, pasjesvakje, geldvakje, lippenbalsemvakje en het grote vak voor eten en drinken. Ik graai in het sleutelvakje en ik voel: twee sleutelbossen!

Ik maak een foto met onderschrift: ik heb hem toch.. Wat stom hoe kom ik daar nou bij?

Hij: Wel gek ja, alleen jammer dat ik mijn kantoorsleutels niet heb, huissleutels zitten aan de andere bos.

J. slaapt al. Ik ben klaarwakker, staar in de duisternis en vraag me ernstig af wat voor vreemds ik nog meer gedaan heb dat ik vergeten ben.