De kast is open…

Het is op een woensdagavond dat ik met mijn vrouw ergens aan de dijk zit. Ik moet het moeilijkste gesprek van m’n leven voeren. Ondanks dat ik veel van haar, alsook onze kinderen hou, kan ik het niet meer opbrengen. Terwijl ik moed aan het verzamelen ben klinkt ‘De waarheid’ van Marco Borsato door m’n hoofd: “Hoe vertel ik jou, dat ‘t leven dat je leefde en de liefde die je voelde binnenkort verdwijnt”. Ik heb het geprobeerd, om te leven zoals het van me verwacht werd, naar de Calvinistische standaard waar ik mee opgegroeid ben. Een starre standaard waar geen rek of flexibiliteit in zit, denk vooral wit, denk vooral zwart, denk zwart-wit, maar niet anders dan dat!
Ik leg haar uit dat er niemand anders is en dat ik ook nooit ben vreemd gegaan tijdens ons huwelijk. Het ligt ook niet aan haar, het ligt aan mij, mijn gevoelens, mijn voorkeuren, mijn keuzes die ik in het verleden heb gemaakt. Zij is nu slachtoffer van die keuzes en dat spijt me vreselijk, maar tegelijkertijd zijn we allebei net dertig en hebben we nog een heel leven voor ons. Hoewel het nu misschien anders voelt is dit niet het einde, het is slechts een keerpunt in het leven. We komen er samen wel uit, we willen allebei het beste voor onze kids en dat is voor nu even het belangrijkste uitgangspunt.

Ik ben uit de kast gevallen, hard, pijnlijk, maar ik ben er wel uit en dat is een enorme bevrijding. De één heeft er wat meer moeite mee dan de ander, maar gelukkig heb ik een hele fijne omgeving die overwegend positief reageert. De één is verbaasd, de ander totaal niet, de één past zich er helemaal op aan, de ander gedoogd het. Belangrijkste is dat ik nu mezelf kan zijn en geen rol meer hoef te spelen. Ik hoop dat ik in de toekomst voor anderen iets kan betekenen om ook zichzelf te kunnen zijn. Met de zomervakantie die op z’n einde loopt is er straks weer gelegenheid genoeg. Ik heb straks weer dagelijks te maken met een paar honderd tieners die allemaal met hun eigen persoonlijke ontwikkeling en hun eigen problemen worstelen. Ik hoop dat zij ook allemaal zichzelf kunnen en durven zijn en dat ik er een bijdrage aan kan leveren. Mijn kast staat altijd open…