De cultuurclash tussen vier muren

Iedereen heeft wel een mening over hoe het gesteld staat met onze multi-culturele samenleving. Ik deel dit daarom nu als iemand die de zogeheten ‘cultuurclash’ van zeer dichtbij mee maakt.

Sinds twee jaar heeft mijn moeder een Surinaams-Hindoestaande man ontmoet die zij als haar redder ziet. Mijn moeder; een hardwerkende vrouw, nu gereduceerd tot een getraumatiseerde vrouw dankzij familie en haar werkgever die haar 10 jaar geleden zonder pardon op straat zette door haar arbeidsbeperking. Ik ben er natuurlijk ook nog, ook een getraumatiseerde vrouw dankzij dezelfde familie en valse ‘vrienden’. We hebben allebei een rugzakje.

Dit rugzakje, wordt totaal genegeerd door deze Surinaams-Hindoestaande meneer. Dit is iemand met een zeer stug wereldbeeld dat elk mens tuig is. Vervolgens vindt hij de manier waarop je leeft helemaal niets, predikt graag daarover en bekritiseert alles wat je verkeerd doet en komt extreem dwingend over. Ik heb nog nooit in mijn hele leven zo’n verstikkend persoon ontmoet. Zelfs mijn vader, die eindverantwoordelijk is voor zo’n beetje al mijn trauma’s, was niet zo. Hoe mijn moeder, die deze meneer ziet als plaatsvervangende vader, hem zo ophemelt is mij een raadsel.

Het zou voor mij geen probleem zijn geweest als mijn moeder mij niet steeds dwong me met hem om te gaan. Deze man heeft constant desastreuze kritiek en commentaar op alles wat ik doe. Hoe ik leef, wat mijn baan is, mijn persoonlijkheid en hobbies, niks is goed voor hem. Maar ik ben vooral bang om tegen haar in te gaan omdat ze zijn kant steeds weer kiest. Al ben ik dertig, ik voel me compleet gevangen. Zelfs de psycholoog wordt, denk ik, moe van me omdat ik iedere keer weer over deze meneer aan het tieren ben. Was het maar zo simpel dat ik hem uit mijn leven kon bannen.

Om maar alle kaarten op tafel te leggen, moet ik er bij zeggen dat mama door deze man nu alleen maar met Hindoestanen om wilt gaan. Nu wilt ze ook ineens in Den Haag wonen omdat de ‘voorzieningen daar beter zijn’. Ze keert zich helemaal af van de Nederlandse samenleving, puur uit bitterheid van haar eigen situatie. Of ook omdat deze meneer haar daar toe zet? Ik durf het niet eens met mama meer te bespreken, omdat dan haar volledige woedeuitbarsting over mij heen krijg over hoe ‘jaloers’ en ‘ondankbaar’ ik ben.

Deze man is een vreemde; eentje die volledig in onze levens is toegelaten. En hij verstikt me, hoe assertief ik ook ben. Ga terug naar Suriname, in godsnaam, en kom niet meer terug. Nooit niet.