Brandend protest tegen wegkijken: een open zenuw!

“Een Turkse broer en zus hadden ruzie op een kinderdagverblijf. Tijdens die ruzie sloeg het jongetje zijn zusje. De leidster werd boos op het jongetje en zei dat hij niet mocht slaan. En wat gebeurde er?
De volgende dag stond de vader van het jongetje op de stoep, die de leidster te verstaan gaf dat zij zijn zoon niets te vertellen had. Het jongetje mocht zijn zusje slaan als hij dat wilde. Onbegrijpelijk! (…) Er zijn nauwelijks praktisch uitvoerbare maatregelen te bedenken tegen ouders met wie niet te praten valt over opvoedingskwesties. Helaas is dit geen uitzonderingsgeval, aldus Kambouri.”
“Een onderwijzeres van een basisschool vertelde me dat een moslimjongen uit groep drie tegen haar gezegd had dat zij hem niets kon vertellen omdat zij een vrouw was.” Nu moet ‘de balans hersteld worden’ (85% = vrouw), zonder de ware reden te benoemen.
“Een Turks jongetje van een jaar of tien werd betrapt op winkeldiefstal. Nadat we hem naar het bureau hadden gebracht, belden we zijn ouders. Toen die kwamen, ging de moeder meteen naar de zoon, knuffelde hem en kuste hem op zijn hoofd. Ze sprak hem in het Turks toe. Ik kon het niet verstaan, maar aan de vriendelijke toon en het bemoederen leidde ik af, dat zij haar zoon troostte.
Maar de jongen duwde zijn moeder weg en gaf haar met een minachtende blik te verstaan dat zij zich koest moest houden. De vader zweeg in alle toonaarden. (…) Het was duidelijk wie hier de baas was. Het kind!” Kambouri voorspelde de ouders dat hun zoon op deze wijze vast en zeker op het criminele pad zou blijven.
“Dankzij mijn werk heb ik de afgelopen jaren van dichtbij meegemaakt hoe het er in de rechtbank aan toegaat. Dat het zo vaak mis gaat, had ik niet kunnen denken voor ik bij de politie ging werken. Ik dacht dat we een goed functionerend rechtssysteem hadden. Maar het is een feit dat we in veel gevallen niet al te veel kunnen verwachten van de rechtspraak.”
Ontleend aan “VROUW IN HET BLAUW, NOODKREET VAN EEN POLITIEAGENTE” van Tania Kambouri. Zij beschrijft haar alarmerende ervaringen.
‘De toename van respectloos en agressief gedrag in onze steden is meer dan opvallend. Men kan niet om de constatering heen dat zich daarbij in het bijzonder delinquenten onderscheiden met een migratieachtergrond, vooral jonge mannen uit moslimlanden.’ En: ‘Ze overschrijden méér dan één grens: geen respect voor vrouwen, geen respect voor de politie, geen respect voor de staat waarin we leven.’”