BIJ DE KONIJNEN AF !

Vanmiddag kwam ik verdrietig en boos tegelijk thuis van de begraafplaats. Ik worstel sindsdien met een grote onbeantwoorde vraag; welke gevoelloze randdebiel steelt er van een graf? Stelen is op zich al verwerpelijk, maar van een graf … dat is zó respectloos! Het voelt nu als een soort van heiligschennis. Het is in dit geval voor de dief maar goed dat mijn moeder dood is, want ze was er meteen achteraan gegaan. Ik vond het wit houten kistje gevuld met rots-en vetplantjes, schelpjes en siersteentjes, zelf ook erg leuk, blijkbaar was ik niet de enige. Wie heeft mijn plantjes bij zijn dierbare gezet of voor de sier op de eigen tuintafel uitgestald? Was je daar net als ik, omdat je iemand die dag héél erg miste? Of was je die dag op strooptocht omdat je verder toch niet zoveel te doen had? Jaren terug toen mijn moeder net een paar maanden was overleden, had ik op het graf van mijn ouders Lelietjes van Dalen gepland, speciaal voor haar geboortedag in mei. Een jaar later kwamen de plantjes met meerdere tegelijk terug groeien. Ik stelde mij voor dat er zich een wit zacht geurend bloemtapijtje zou vormen, speciaal voor haar. Ze was dol op deze prachtige tere bloemetjes met hun heerlijke geur. Ik had mij er kinderlijk op verheugd. De bewuste dag was aangebroken en ik trof daar echter geen lelietjes meer aan. Ze waren uitgegraven en allemaal verdwenen. Met tranen in mijn ogen schreef ik meteen bij thuiskomst een column hierover en zond het per post naar een tijdschrift. Ik moest mijn onmacht gewoon delen en van mij af schrijven. Papier is immers geduldig. Schrijven werkt verhelderend en vaak troostend. Mijn brief, e-mails waren nog geen gewoonte, werd uitverkoren en gepubliceerd. Ik ontving hiervoor een speciaal sierspeldje. Mijn trots kon ik nog niet op Twitter of Facebook delen, dus de "likes" ontving ik live op straat of in de rij van een drukke supermarkt: “He, was jij dat nou laatst in de Libelle … mooi zeg!” Maar er werd meer gestolen; een stenen engeltje nam de “vleugels”, meerdere vazen en één keer zelfs met boeket en al! Ik deed mijn beklag bij een medewerker van de Begraafplaats. Hij opperde dat wellicht konijnen de plantjes hadden uitgegraven. Nu wil ik niets liever dan dit geloven, maar dat konijnen met vazen, boeketten en kistjes planten er van door gaan, dat gaat er bij mij toch niet in. Ik hoop dat iemand twee ploeterende konijnen heeft gezien met tussen hen in, mijn kistje plantjes, want ik geloof nog steeds zó graag in het goede van de mens.