Beter gevreesd dan geliefd

Geconcentreerd probeerde ik je kijk op de wereld te begrijpen. ‘Het is beter om gevreesd te zijn dan geliefd,’ legde je uit. ‘Mensen zijn misgunners, als ze bang voor je zijn durven ze je niks aan te doen. Ik ben nu wat aardiger maar vroeger, als ik ergens binnenliep, keek iedereen naar mij en niemand durfde meer wat te zeggen.’

Je zat naast me op de bank. De enige bank in deze ruimte, inmiddels zo oud dat je amper de oorspronkelijke kleur oranje kunt waarnemen. Je linkerarm rustte op de leuning terwijl je met je rechterarm alle kanten uitwees om mij beter te kunnen overtuigen. ‘Deze zelfverzekerdheid is niet zomaar komen aanwaaien, ik heb veel moeten zien voordat ik zo ben geworden. Als je niet hard bent wordt over je heen gelopen. Mensen zijn niet te vertrouwen. Je moet niemand vertrouwen, Lara.’

Je vindt me naïef, ondanks dat je dat nooit letterlijk hebt gezegd. Al hebben sommige mensen liever dat we het ‘goed van vertrouwen’ noemen. Ook goed, uiteindelijk komt het op hetzelfde neer. En ja, misschien heb je wel gelijk. Maar ik heb liever dat ik naïef ben en nog steeds in het goede van de mens geloof dan zo oppervlakkig en achterdochtig zoals jij nu bent. Je beweert dat goedgelovige mensen meestal een zwart hart hebben en het geloof daarom nodig hebben. Dat jij juist een goed hart hebt en dat probeert te beschermen. Dat mensen acteren en ik dat niet door heb. Dat het onmogelijk is om altijd eerlijk te zijn. ‘Dat jij nu make-up op hebt bijvoorbeeld, dat is toch ook liegen? Jij houdt de mensen eigenlijk ook voor de gek.’ Fascinerende redenering.

Laat me je wel een ding vertellen. Wanneer iemand je vraagt over iets waar je liever geen antwoord op geeft, heb je een aantal opties. Je kunt eerlijk zijn, jezelf eruit lullen of liegen en het antwoord geven wat de ander wil horen. Natuurlijk liegt iedereen. Maar jij doet dat constant, net zo goed tegen jezelf door te concluderen dat het mag, dat het normaal is. Je denkt dat mensen acteren maar je bent zelf de grootste acteur. Je vergelijkt jezelf met mensen die erger dan je zijn wat jou onnodig arrogant maakt.

Ik zeg niet dat de mensen waar je het over hebt niet bestaan, integendeel. Ik denk juist dat jij te vaak met deze mensen te maken hebt gehad, maar ook dat je erin bent blijven hangen.

Je kijkt, maar ziet niks. Je bent blind.

Dit is voor jou een sprookje. Maar weet je waar ik bang voor ben? Dat je ooit wakker wordt en in één klap beseft dat niemand echt van je houdt. Maar dan is het te laat.