Apotheek

De afgelopen weken heb ik nog nooit zovaak een apotheek bezocht. De meesten onder ons weten wel hoe een apotheek er van binnen uitziet.
Meestal grauw, saai, oude mannetjes die een nummertje trekken om uiteindelijk een medicijn op te halen voor incontinentie, of een jongedame die nog even snel een aftermorning pil komt ophalen omdat ze de avond daarvoor dom heeft gedaan. Heel dom!
Zo ook in Lunteren. Of je nu in Kiev bent, in het prachtige Alblasserdam, of in Lissabon.
Het is altijd hetzelfde. Mensen komen om een medicijn op te halen. Niet voor geneuzel, niet voor een praatje zoals bij de plaatselijke bakker, nee medicijnen.
Men rekent af, of als je geluk hebt betaald het ziekenfonds en met een zakje met de broodnodige medicijnen vertrekken ze weer.
Laat ik nu toch zeggen dat ik eigenlijk met heel veel plezier bij de apotheek kom de laatste tijd.
Mijn kastje puilt al uit van de medicijnen, ik kan eigenlijk zelf al een kleine apotheek beginnen.Heb al een advertentie geplaatst in het plaatselijk krantje, dat sommige medicijnen ook bij mij te halen valt.
Ruilen dan wel te verstaan: jij wat medicijnen, ik een flesje port of een avondje gezelschap. Niet te lang natuurlijk, ik heb mijn rust ook nodig.
Het loopt storm kan ik je zeggen.

Iris heet ze.
Iris is de apothekersassistente. Dat is mijn reden van het veelvuldig bezoeken van de inmiddels in mijn ogen geweldige apotheek.
Ben er niet meer weg te slaan. Iris is blond, spreekt goed haar talen, is beeldschoon, lijkt zo te zijn weggelopen uit Ukraine of Rusland, zegt me altijd vriendelijk gedag en kan mijn bloeddruk perfect opmeten. Want dat moet ik elke dag doen, volgens de dokter.
Zo goed zelfs, dat in plaats van het gewenste goede resultaat, ik meestal met een veel te hoge waarde wegga. Ik glimlach dan maar, als ze me weer eens aankijkt en met die prachtige ogen aan me vraagt of ik weer (te)veel koffie heb gedronken.
Want koffie is slecht voor je bloeddruk, zegt Iris! Jaja, denk ik dan, ik weet wel waarom mijn hartslag cq bloeddruk zo hoog is.
Nee Iris is een reden voor mij, om ipv gelijk de hele voorraad medicijnen mee te nemen, dit te splitsen. Doe maar de helft, kom ik volgende week wel weer even langs.
Ze lacht, ze weet het wel. Ze vindt me wel grappig, denk ik, als ik mijmerend met mijn zakje met ‘snoepjes’ naar buiten loop.
Ik mompel wat in mezelf, kijk nog even om, maar Iris is alweer bezig met de volgende klant.
Wat kan het leven soms zo ingewikkeld heerlijk simpel zijn.